Nieuws, verhaal, jij hebt het woord – In de schoenen van het Paul-Ricard-circuit

Mijn naam is Ricard. Paul Ricard. Vandaag ben ik gelukkig. Het is 24 juni 2018, de Formule 1 maakt zijn terugkeer. Ik heb er twintig jaar over gedaan. Ik was oud, alleen, verlaten. Ik liet mezelf volledig gaan, liet de natuurlijke ouderdom mij binnendringen. Dan, op een koele winterdag, zie ik een klein oud mannetje met grijs haar. Hij vertelt me ​​iets, we moeten elkaar al gekruist hebben. Dankzij hem heb ik twee jaar lang elke dag bezoek gehad. Het is een tijd geleden !

Vroeger was het ieder jaar een feest! De Marseillaise klonk dankzij mijn vrienden René en Alain. Destijds kwamen de grootste coureurs naar mij toe: Jackie Stewart, Niki Lauda, ​​Ayrton Senna… Vandaag ken ik niemand meer!

Maar ik ben blij.

De heer met grijs haar is Bernie Ecclestone. In 1999 investeerde hij in mij, en sindsdien zijn mijn rimpels blauw en rood geverfd, heb ik een complete facelift ondergaan, is mijn gevel vernieuwd! Overal in de pers praten mensen over mij en zeggen dat ik “een make-over” heb gehad. Ik ben eindelijk klaar om me te herenigen met mijn vriend, de legendarische en spectaculaire F1.

Ze heeft deze ook veel veranderd, voordat hij mijn trommelvliezen doorboorde! Mijn vloer trilde zo hard dat ik na de Grand Prix mieren over mijn hele lichaam had. Ik herken haar bijna niet. De banden op de 13 inch velgen, de spoilers, het aerodynamische ontwerp: hij is niet verouderd! Het glanst, geen sigarettenmerkstickers meer. Het wordt bestuurd door perfect gevormde mannen, die allemaal grote horloges en zonnebrillen dragen, soms uit een andere wereld. Chauffeur zijn betekent stijl hebben op en naast de baan. Kijk bijvoorbeeld naar hem, die arriveert op een scooter, gemengd ras, getatoeëerd, oorbellen, hij lijkt geliefd te zijn. Misschien is hij goed? Aan de andere kant zie ik er geen gridgirls tussen zitten. Ik vond ze erg leuk, ik heb er ook van genoten! Vraag mijn vriend Villeneuve, in Canada, of hij niet hetzelfde doet!

Op de grid, tussen alle coureurs, zie ik in de verte een oude bekende: Niki Lauda. Met zijn beroemde rode pet. Het verwarmt mijn hart dat we vandaag samen zijn, maar ik voel me behoorlijk oud als ik hem zie... In zijn tijd hier reed hij gemiddeld 187 km/u! Ik kan niet wachten om te zien hoe de Formule 1 zich heeft ontwikkeld! Ik herinner me dat Stewart in 1971, toen hij de beste ronde neerzette, een gemiddelde van 188 reed, een tijd van 1'54''09. In 1990, mijn laatste jaar, overschreden de coureurs de grens van 220 km/u niet. Dit jaar hoorde ik dat er meer dan 340 zijn! Verschillende gevoelens gaan door mij heen: stress, adrenaline, angst om de taak niet aan te kunnen…

Over twee uur begint de Grand Prix. Wat een menigte! Ik heb eindelijk mijn gepassioneerde publiek gevonden! Ik zie gelukkige mensen, zingend, dansend, de terugkeer vierend van de godin van de auto, sommigen geparkeerd in VIP met glazen champagne... Er zijn acteurs, miljonairs, topmodellen... Het is luxe tegenwoordig. Oh, Prost is er ook! Het lijkt erop dat hij een niet-uitvoerend bestuurder is van Renault ! Ik ben blij om te zien dat de

Professor is er nog steeds, vlakbij de enige Franse stal. We hebben samen onvergetelijke momenten gedeeld, en vanaf vandaag zullen er nog meer geboren worden...

Om al deze mensen tegemoet te komen heeft de organisatie hard gewerkt: ze hebben een dorp om mij heen gebouwd waar het publiek aan verschillende activiteiten kan deelnemen: banden verwisselen, reflexspellen, een auto van dichtbij bekijken. auto, test een simulator… Het is een gek weekend!

Ondertussen bereiden de teams zich voor, concentreren de coureurs zich. Er zijn er nu minder! Ik tel er twintig. Ze zijn jong. Zo jong! De race begint over 20 minuten. De tribunes raken vol. Het publiek raakt opgewonden en zwaait met Franse of gele vlaggen. De zon schijnt, ik heb het warm. Ik zit bijna op 30°C.

Het startgebied loopt leeg. De piloten sluiten hun vizieren, ze zijn er klaar voor. Ik vind de meest legendarische Formule 1-auto's: Ferrari, McLaren, Williams... Williams aan het einde van de grid? Ik ben benieuwd wat ze nu waard zijn! De motoren spinnen, ik ben een beetje teleurgesteld. Fans die zichzelf beschermen met oordopjes maken me aan het lachen. Je hebt nog nooit gehoord van de V12's!

Er gaan vijf rode lampjes branden. Geen geblokte vlag meer. Ik haal diep adem. Vijf... Vier... Drie... Twee... Eén... Daar gaan we!

WAUW! Wat een gevoel ! De banden blijven aan mij plakken. Ik raak gespannen zodra een auto iets te veel over mijn stoeprand rijdt. Ze gaan snel. Heel snel. Ze arriveren bij mijn chicane met 343 km/u! Ik ben weggeblazen. Ik noteerde een tijd van 1’34”225 per ronde per Mercedes. Ik ken dit team en zijn coureurs niet, maar ze lijken erg sterk. Hamilton behaalde pole position en is van plan zijn plaats als leider te behouden... Maar er zijn ook gevechten achter de rug! Frans, Romain Grosjean, en de nieuweling, Charles Leclerc, geef niet op. In de paddocks hoor ik mensen wedden op Leclerc als de toekomstige kampioen, een veelbelovende coureur. Ik zou hem de komende jaren graag de kleuren van de Scuderia zien dragen. Ik heb hier de mooiste rit gezien, en ik kan je vertellen dat deze jonge Charles echt talent heeft!

De ronden volgen elkaar op, de F1 zorgt voor vonken. De coureurs stoppen in de pits… 2”32. 2”32 is genoeg om nieuwe banden op te zetten! Dat is ongeveer drie seconden minder dan toen ik jonger was! Soms telden we stops van 10 of 12 seconden... Ik ben verbaasd!
De race duurde 1u30. 1u30 adrenaline op zijn hoogtepunt. Ik vergiste me niet: Hamilton komt als eerste over de finish, gevolgd door Max Verstappen en Kimi Raikkonen. Ik ben een beetje teleurgesteld dat ik het niet heb gezien Ocon et Gasly Ik maak de race uit, maar ik ben blij. Nu is het weer feest! Mensen haasten zich de baan op om zo dicht mogelijk bij het podium te zijn, om de overwinning van de Mercedes-coureur te vieren, maar ook de terugkeer van een shockduo: F1 en Frankrijk.

Wat een terugkeer! Dit weekend liet me achter met een hele hoop stukken rubber op de baan, herinneringen, tranen, vreugde en een feestelijke sfeer die me doet uitkijken naar het volgende seizoen. Dus tot volgend jaar!

Verhaal 1: “Eeuwige armoede” door Sébastien Sarraude

Stuur ons uw teksten op de Facebook-groep “ In quarantaine met AUTOhebdo »