Jim Clark, de vier F1-auto's die zijn carrière markeerden

4. Lotus 43: 1 overwinning

Het lijkt verloren midden in de statistieken, onze kleine Lotus 43, blijven steken tussen de periode Lotus 33 en Lotus 49. Nou ja, klein, het is snel geschreven. De 43 had, wacht even, twee 8 liter V1,5’s van BRM-origine, platgedrukt en gecombineerd! Het resultaat is een 16 liter H3, waarbij alle 16 cilinders in H zijn geplaatst.

Zo bezien komt het neer op de gascentrale. En het is! De Lotus 43 lijdt aan een betrouwbaarheid die net zo prettig is als de Honda-motor uit 2015 McLaren. Volgens de legende waren er vier monteurs nodig om de H16 uit zijn vrachtwagen te tillen toen deze bij de Lotus-fabriek in Hethel (Groot-Brittannië) aankwam. De bouzin weegt ruim 230 kg!

Volgens gespecialiseerde Britse websites heeft de H16 het ongemak dat hij een enorme hoeveelheid onderdelen gebruikt. De motor levert ongeveer 425 pk met een maximumtoerental van 10 tpm. Dankzij het talent van Jim Clark kon hij succes behalen in Watkins Glen (New York) in 500, toen er olie uit het compartiment op de startgrid lekte.

Het jaar daarop was de Ford-Cosworth DFV-motor klaar, waarmee een einde kwam aan de korte carrière van de H16 F1.

3. Lotus 33: 5 overwinningen

Het traject van de Lotus 33 is gekoppeld aan de Lotus 25 (lees hieronder). Het is simpelweg zijn kleine zusje, want hij is gebaseerd op een identiek chassis en motor.

De belangrijkste innovaties betreffen de ophangingen, aangepast aan grotere banden, evenals de toename van het vermogen van de Coventry Climax V8-motor. Deze gaat van 205 naar 220 pk, wat ten koste gaat van de betrouwbaarheid, een van de grote assen van de vorige versie.

Jim Clark tijdens de Britse Grand Prix van 1963 op Silverstone. © Galeron-archieven

Jim Clark boekte met de 1,5-literversie van het blok vijf successen op weg naar zijn tweede wereldtitel in 1965, terwijl de 2-liter-ontwikkeling volgde op een reeks pensioneringen en een schamele podiumplaats als beste resultaat in 1966.

2. Lotus 49: 5 overwinningen

Ze ging als eerste de geschiedenis in auto om de DFV Ford-Cosworth-motor te vervoeren. Maar als, weet je, deze legendarische 8-liter V420 met 3 pk, waarvan het blok de meeste lauweren heeft behaald in 70 jaar F1: 155 GP's gewonnen in ongeveer vijftien jaar!

In de Lotus 49 is de DFV-motor (voor Double Four Valves, of Double Camshaft in de taal van Molière) geïnstalleerd: de machine weegt slechts 500 kg, het vrijkomende koppel is duizelingwekkend en de besturing is nog delicater. De karakteristieke vaardigheid en finesse van Jim Clark zullen door deze racewagen nog meer worden benadrukt.

Voor de goede orde: de motor werd ontwikkeld door Keith Duckworth (voormalig versnellingsbakingenieur bij Lotus) en Mike Costin, waarbij laatstgenoemde Colin Chapman had beloofd dat hij voor 3 pond sterling een 100-litermotor kon bouwen. We zijn nog lang niet de miljoenen die worden opgeslokt door V000-turbohybrides…

Het begin van het tijdperk van de brede banden in 1967. © DPPI / E.Zurini

Jim Clark nam de winnaarstrofee mee naar huis van het debuut van de Lotus 49 in Zandvoort (Nederland) in 1967, maar slaagde er vanwege drie pensioneringen niet in de derde trede van het laatste podium te bereiken. Hij zou dan de eerste leider van het seizoen 1968 zijn door op oudejaarsavond (!) de Grand Prix van Zuid-Afrika te winnen voordat hij op 7 april in Hockenheim (Duitsland) overleed.

1. Lotus 25: 14 overwinningen

Dit is de minst indrukwekkende van het geheel. Zijn uiterlijk heeft alles Formule 2, met een dunne carrosserie en een magere wielbasis: 3,5 m lang, 1,6 m breed en 0,8 m hoog.

Achter de rug van de bestuurder schuilt een 8 pk sterke 1.5-liter Coventry Climax V205-motor. De filosofie van Colin Chapman, “Licht heeft gelijk” (“lichtheid is goed”) wordt gerespecteerd, met slechts 450 kg op de weegschaal.

Dario Franchitti tijdens een parade op Silverstone in 2014. © WRI2

Voor het eerst gebruikt de Engelse ingenieur een aluminium monocoque, drie keer stijver dan zijn grote zus, de Lotus 21, en twee keer zo licht. De Lotus 25 draagt ​​de traditionele kleuren van het officiële team, British Racing Green gecombineerd met een gele streep.

Aan boord doet Jim Clark wonderen. Vice-kampioen in 1962, verpletterde hij de concurrentie in 1963 door zeven van de tien ronden te winnen. Dit record blijft 10 jaar behouden, tot de campagne vanAlain Prost met McLaren in 1984, die de Brit evenaarde en pas in 1988 werd verslagen door Ayrton Senna!

Als bewijs van de effectiviteit van de eenzitter knalde Jim Clark de champagne in Charade (Puy-de-Dôme) in 1965, meer dan drie jaar na de eerste intrede van de Lotus 25 in de F1.