15 jaar geleden: Jordan's laatste podium en de vreugde van Tiago Monteiro

De Grand Prix van de Verenigde Staten van 2005 ging in het nageslacht van de Formule 1 vanwege het belachelijk lage aantal deelnemers: zes coureurs, allemaal op Bridgestone-banden. 

De 17 andere eenzitters, voorzien van Michelin, hadden het na de opwarmronde opgegeven. Hun banden waren niet bestand tegen de 73 herhalingen op de oever van Indianapolis. Tijdens de vrije training zei Ralf Schumacher zijn linkerachterband was ontploft en de Franse fabrikant had geen oplossing gevonden om de weerstand van zijn product te vergroten

In dit debacle werd gewonnen door Michael Schumacher voor een geschokt publiek was hij een gelukkig man en team. In Amerika aangekomen hadden Tiago Monteiro en Jordan in de eerste acht innings geen punten gescoord. 

“We hadden niet veel kansen om met de andere auto's te vechten of om punten te behalen (toen gereserveerd voor de eerste acht. Noot van de redactie), herinnert zich de Portugees, vandaag Honda-coureur in de World Touring Car Cup (WTCR). Dus concentreerde ik me op het vergroten van mijn kennis van de Formule 1, omdat het mijn eerste seizoen was en we ervoor zorgden dat we zo professioneel mogelijk waren als de kans zich voordeed. »

De Michelin-bandenaffaire was precies het teken van het lot. “ Hoewel we aan talloze bijeenkomsten hadden deelgenomen en geen overeenstemming hadden bereikt (tussen de fabrikanten, de teams en de F1. Noot van de redactie), begonnen we pas in de formatieronde te begrijpen wat er ging gebeuren. 

We weten natuurlijk dat dit kan gebeuren, dus mijn ingenieur herinnerde me er via de radio aan dat ik voorzichtig moest zijn en mijn positie op de grid moest respecteren. (17e) wat er ook gebeurt. Tijdens die ronde zag ik heel duidelijk dat sommige auto’s niet zigzagden, het was duidelijk dat ze niet zouden vertrekken. Aan de andere kant waren anderen de banden aan het opwarmen, en ik rapporteerde mijn waarnemingen op de radio. »

Zodra de tegenstanders de pitstraat in stormden, duurde het niet lang voordat Tiago Monteiro zijn kans besefte. “Toen ik op de grid arriveerde, hadden we de twee Minardi (door Cristijan Albers en Patrick Friesacher) en mijn teamgenoot Narain Karthikeyan) erachter. Voor mij zag ik alleen de twee Ferrari ver weg. De kloof was enorm. 

Meestal vochten we tussen de Jordans en de Minardis, er was een goed niveau tussen ons. Er was geen garantie dat ik elke keer voor hen kon eindigen. » Vreemd genoeg was het zijn kwalificatie die dat weekend een doorslaggevende rol speelde. “Het was een sleutelfactor om mezelf voor te stellen tijdens het testen. Het gaf mij motivatie. »

Toen de lichten uitgingen, behield de geel-zwarte auto zijn derde plaats, op ruime afstand van de Ferrari's. Maar denk niet dat het een wandeling in het park was! “Het was heel, heel moeilijk. Destijds reed je 1 uur en 45 minuten voluit, dat is toch net iets anders dan de huidige F1 met energiemanagement. 

Halverwege had ik 20 seconden voorsprong en mijn ingenieur vroeg me om langzamer te rijden omdat de temperatuur van de versnellingsbak steeg scherp! Dat was echt het laatste wat ik wilde horen. Ik wilde mijn achtervolgers geen enkele kans geven om mij in te halen. » 

De rookie luisterde niet echt naar zijn pitmuur. « Ik negeerde hem een ​​beetje en viel als een gek aan tot de laatste tien ronden. Dit waren de 10 meest eindeloze loops van mijn leven. Op dit soort momenten begin je je zorgen te maken over van alles, luister je naar de geluiden in de cockpit en maak je in gedachten filmpjes.

Misschien werken de remmen niet? De versnellingsbak lijkt raar? Het was in ieder geval erg ingewikkeld om gefocust te blijven op mijn rijgedrag, zoals ik eerder in de race had gedaan. Gelukkig was alles in orde! »

Tiago Monteiro, de eerste Portugese coureur die in de F1 een podium beklom, zou zich er niet van weerhouden zijn vreugde te tonen, in tegenstelling tot Michael Schumacher en Rubens Barrichello, die voor een laag profiel kozen. Een beeld dat sommige toeschouwers misschien heeft verrast en de paddock met zijn openhartigheid heeft geraakt.

« Ze feliciteerden me, we waren allemaal blij, maar ons werd gevraagd het niet te vieren op het podium omdat het de afsluiting was van een vreemd weekend; het was niet de beste Grand Prix voor de fans. Ik wilde deze regels volgen, dat vond ik oké. Maar toen ik het podium opliep, zag ik... Ik zeg altijd dat het zo was een zee van mensen gekleed in het geel.

Ze schreeuwden en juichten, gooiden ter viering voorwerpen in de lucht, en hoewel ik zag dat sommigen van hen serieus bleven, besloot ik “Het past niet bij mij, ik ga ook feesten”. Ik ging even terug naar wat ik had besloten te doen. 

Je moet begrijpen dat we dit seizoen veel problemen hebben gehad en dat we hebben volgehouden. Uit respect voor de monteurs, die zo hard hebben gewerkt, zou het niet juist zijn geweest om hun vreugde niet te delen. Dit was hun tijd en de kans dat dit opnieuw zou gebeuren, was zeer klein. 

Ik moet er ook op wijzen dat ik tijdens de protocolceremonie niet het geringste fluitsignaal heb gehoord. Oké, het was niet de meest enthousiaste presentatie ooit, maar ik voelde respect van het publiek. »

Dit resultaat heeft volgens de hoofdbetrokkene niet “Sportief gezien heeft het mijn leven niet veranderd. In 2007 tekende ik bijna voor Toro Rosso, maar ze waren meer geïnteresseerd in mijn prestaties in Spa 2005, waar ik 8e eindigde, of mijn 11e plaats in de kwalificatie in Brazilië. »

Omgekeerd is de bekendheid ervan in Portugal enorm toegenomen. “Ik was twee of drie dagen achter elkaar op het middag- en avondjournaal. Zelfs vandaag de dag ontvang ik berichten over deze race, en deze is toegenomen met het 15-jarig jubileum. Als ze mij voorstellen, zeggen ze nog steeds: “Dit is Tiago Monteiro, coureur en winnaar in WTCR, auteur van een podium in de F1, enz. ‘Het is iets dat me voor altijd bij zal blijven en het heeft een positief effect op mijn leven gehad. »