Grosjean: ‘Ik heb de dood van te dichtbij gezien’

Tientallen keren moet hij het verhaal van deze eerste ronde van de Grand Prix van Bahrein van 2020 vertellen. Begiftigd met een methodische, analytische en nauwkeurige geest, Romain Grosjean wist altijd de woorden te vinden. Of het nu gaat om het beschrijven van zijn sensaties achter het stuur en zijn technische feedback. Maar ook zijn gevoelens en zijn twijfels.

In een ultracompetitieve omgeving waar emoties soms ten onrechte kunnen worden geïnterpreteerd als bekentenissen van zwakte, de piloot Haas viel altijd op. Geen wonder dus dat hij in detail kon vertellen over de ervaring die hij afgelopen zondag had met vertegenwoordigers van de gespecialiseerde Franse pers deze woensdagmiddag. Omdat hij zich alles herinnert, te beginnen met de aanraking met Daniil Kvyat (Alpha Tauri).

« Ik wist niet dat ik Kvyat aanraakte, omdat ik hem niet zag, vertrouwde hij toe. Ik ontmoette hem eerder in het hotel. Ik heb het scenario opnieuw gemaakt, ik heb erover nagedacht. Ik was boos omdat ik het pad bij Kvyat had afgesneden, ondanks alles wat er daarna gebeurde. Waarom heb ik het niet gezien? Sterker nog, hij bevond zich vanaf het begin van de eerste bocht tot het moment van de botsing in mijn dode hoek. Ik keek twee keer in mijn achteruitkijkspiegel. 

Ook hield ik er rekening mee dat ik veel sneller uit bocht 2 was gekomen dan de auto's voor mij. Er vliegt puin vanaf de linkerkant. Ik ga iets terug naar rechts. En aangezien ik de auto's voor me inhaal, en ik vanaf het begin niemand aan mijn rechterkant heb gezien, is er voor mij niemand. Daarom geef ik het op dat moment op. Nou, daar was Kvyat. De schok is subtiel. Ik vroeg me zelfs af of ik het niet was die de auto alleen verloor . 

Grosjean werd met een snelheid van 221 km/u richting de barrières gekatapulteerd en kreeg een kolossale impact van 53G. Vanuit de cockpit kwam hij echter niet erg gewelddadig over, aldus betrokkene, die minutenlang zijn verhaal bleef vertellen. 

« Ik sluit mijn ogen, omdat ik op deze momenten altijd mijn ogen sluit, hij ging verder. Ik kan me voorstellen dat mijn reflex was om het stuur los te laten, maar met mijn linkerhand lukte dat niet echt. 

Ik open mijn ogen, maak onmiddellijk mijn riem los en sta op. En dan typ ik iets wat mij hierboven blokkeert. Ik zeg tegen mezelf : ‘Nou, ik zit op het dak, ik zit vast’. Ik ben me er niet van bewust dat het brandt. Ik leun achterover in de auto en zeg tegen mezelf dat ik ga wachten tot iemand me komt helpen. En dan kijk ik naar links en het is allemaal oranje. Ik vind het raar omdat het geen zonsondergang is. Er brandt geen oranje licht op de baan en ik begrijp dat de oranje kleur mijn vizierbeschermingen zijn die branden van het vuur. Het plastic brandde op het vizier. De helm bewoog helemaal niet. 

Ik zeg tegen mezelf : ‘Nou, ik moet alleen op pad omdat er geen tijd is’. De eerste keer probeerde ik het verticaal, de tweede keer probeerde ik naar rechts, het lukte niet. Ik probeer naar links, het lukt niet. Ik ga weer zitten. Daar heb ik tijd om te denken dat ik net als Niki Lauda zal eindigen (ernstig verbrand bij een ongeval tijdens de Duitse GP van 1976, noot van de redactie) en ik zeg tegen mezelf dat het niet mogelijk is, het kan niet zo eindigen. Dit kan niet mijn laatste Grand Prix zijn. Ik denk aan verbranden, aan verbrand worden. Ik probeer het opnieuw, ik zit nog steeds vast .

• Een heel sterk verhaal

Grosjean herinnert zich dat hij destijds “ een enigszins vreemd moment waarop ik de dood van zo dichtbij zie als je maar kunt zien . 

« Het is bijna het lichaam dat ontspant en tegen zichzelf zegt: het is voorbij’, vervolgt hij op nuchtere toon. Het lichaam ontspant en ik vroeg me af in welk deel het het eerst zal branden en of het pijn zal doen en er is een laatste... Ik weet het niet... want ik heb nog steeds 53G in het hoofd genomen... de hersenen zijn misschien sterk , maar het is nog steeds een beetje versuft. 

Ik weet niet of ik door dit moment van ontspanning weer op krachten kon komen, mijn kalmte kon herwinnen, aan mijn kinderen kon denken en tegen mezelf kon zeggen: 'Het is niet mogelijk'. Mijn voet zat vast met het pedaal, ik trok heel hard om mijn linkervoet los te maken. Ik herinner me dat ik tegen mezelf zei: ik probeerde naar rechts, ik probeerde naar de top, ik probeerde naar links, ik ga proberen mijn helm te draaien, mijn hoofd voorbij te gaan, mijn schouders naar achteren te draaien en zo naar binnen te glijden. 

Op dat moment steek ik mijn handen in het vuur zodat ze verbranden en ik ben me daar heel goed van bewust. Ik kijk naar mijn handschoenen die helemaal zwart worden. Ik weet dat ik mijn handen verbrand en ik voel de pijn. Op het moment dat de buste voorbijgaat, is het bijna bevrijding. Ik zal leven. Mijn handen zijn verbrand, ik weet het. Ik ga naar buiten en passeer de slagboom en ik ruik Dr. Ian (Roberts, coördinator van reddingsoperaties, noot van de redactie) die zijn pak aantrekt om mij naar de andere kant van de barrière te krijgen. 

Op dat moment weet ik dat ik gered ben. Hij vertelde het mij heel rustig. Hij vertelt mij " GA ZITTEN " in het Engels, maar heel duidelijk. Ik trek meteen mijn handschoenen uit, omdat ik weet dat mijn handen verbrand zijn en ik niet wil dat deze aan mijn huid blijven plakken. En ik schreeuw tegen hem omdat hij tegen me sprak als een das (lacht).” 

• Angst voor zijn eigen

De 28 seconden die hij in de hel doorbracht leken hem natuurlijk veel langer, maar de Fransman was banger voor zijn gezin, zijn vrouw en zijn drie kinderen, die zich voor hun televisie verzamelden. Voordat hij naar de Perzische Golf vloog voor wat zijn laatste drie races zouden zijn Formule 1, had Grosjean het ze goed verteld “ juichen hun vader toe op tvé,” vertelde hij ons afgelopen donderdag.

Aangekomen in het medisch centrum kon hij rekenen op de hulp van FIA-president Jean Todt om zijn vrouw te bellen en haar gerust te stellen.

« Ik kom aan bij het medisch centrum, daar begin ik een beetje pijn te voelen, verrassend genoeg op voetniveau, niet op handniveau., zegt Grosjean opnieuw. Ik zie Stéphane Guérin al van verre en ik zeg tegen hem: ‘2 verbrande handen, 1 gebroken voet. Ik begin heel hard te trillen van de pijn en zo. Er is Jean Todt die meteen arriveerde en tegen mij zei: ‘Geef mij het nummer van uw vrouw’. Het is een van de weinige getallen die ik uit mijn hoofd ken. Ik heb heel duidelijk tegen hem gesproken: (hij begint luid te spreken en snijdt de lettergrepen door, nota van de redactie) +33, enz... Er mag geen twijfel bestaan. De cijfers moesten duidelijk en nauwkeurig zijn (lacht). 

Jean was buitengewoon. Marion zat op het antwoordapparaat, hij probeerde het opnieuw, probeerde het opnieuw. En dan hoor ik hem zeggen ‘Marion, het is Jean, ik ben bij Romain’. (Verhuisd) ik zei hem: ‘Mug, ik ben het’. En toen hoorde ik Marion lachen voordat ze instortte, want voor de buitenwereld was ik 2min40 dood. Terwijl ik actief was, was ik aan het vechten. Ik zag de dood. Niet van dichtbij. Ik heb de dood van te dichtbij gezien. Het is een gevoel dat ik niemand ter wereld toewens. Het is iets geks. Het zal mijn leven voor altijd veranderen, dat is zeker. Je kunt dit niet overleven en dezelfde man blijven . 

Grosjean is al met zijn psycholoog gaan samenwerken omdat hij verwacht een posttraumatische shock te krijgen.

• Doel Abu Dhabi

De beste therapie in zijn ogen zou zijn om tijdens de Grand Prix van Abu Dhabi weer in de auto te stappen. Hij heeft al zijn excuses aangeboden aan zijn vrouw. Maar de Fransman moet weten of hij nog op hoog niveau kan rijden. Omdat hij duidelijk niet van plan was te stoppen met concurreren na het einde van zijn F1-ervaring.

« Ik wil weten of ik het kan, wat ik zal voelen, hoe ik zal reageren, legt Grosjean uit. Ik kan niet wachten zonder het te weten, ik moet er alles aan doen om weer in de auto te stappen. Als de artsen mij vertellen dat het niet mogelijk is, zal ik naar hen luisteren . 

Op dit moment is zijn linkerkant nog steeds behoorlijk pijnlijk, hij heeft grote blauwe plekken op zijn schouder, bil en onderarm, zijn enkel doet pijn door een verstuiking en zijn hand is altijd verbonden met een groot verband. 

Maar bovenal heeft Grosjean een glimlach. Die van een man die maandagochtend de zon zag opkomen. “ Voor één keer ben ik blij jullie journalisten te zien » begon hij het interview op een grapjestoon. Wij ook Romain. Wij ook.