Japanse Grand Prix – column van Julien Fébreau

Een paar uur na de aankomst van deze Japanse Grand Prix zweeft mijn geest tussen woede, frustratie en onbegrip. Niet echt de emoties die ik hoopte te voelen en te delen met onze Canal+-abonnees. Een dag van wereldkroning, bovendien.

Zo gefrustreerd! Door deze ingekorte finish, waarbij zelfs het team van de nieuwe tweevoudige wereldkampioen een halve draai nodig had om hen ervan te verzekeren dat de race voorbij was, werd de fout van een geblokte vlag te vroeg gepresenteerd.

Red Bull die ook enkele minuten nodig had om aan zijn coureur te bevestigen dat hij eindelijk de titel had gekregen nadat alle punten waren toegekend. De reglementen werden in dit specifieke geval zeker nageleefd, maar gezien het aantal ronden dat in Japan onder deze weersomstandigheden werd afgelegd, verbaasde het toekennen van alle punten veel waarnemers.

Woede en de herinnering aan droevige herinneringen komen bij me op terwijl ik de eerste twee ronden van de race observeer Pierre Gasly. Nadat hij na de rest van het peloton de pits had verlaten, keerde de Fransman er binnen enkele ogenblikken naar terug en het zicht werd bijna nul. Op dit punt rijst de vraag of het niet op zijn minst nodig zou zijn geweest om van de coureurs te eisen dat ze op ‘extreme’ regenbanden starten, zoals het geval zal zijn tijdens de tweede start.

Maar we hebben nauwelijks tijd om ons over het onderwerp af te vragen als we Pierre Gasly zien harpoeneren met een enorm stuk reclamepaneel dat losstaat van een beschermende muur na het ongeval van Carlos Sainz eerder. Nog een onderwerp om te bestuderen dan die van deze grote platen die bij contact te gemakkelijk loskomen van de muren.

Als Pierre de pits in gaat om er vanaf te komen en met een nieuwe voorvleugel terug te keren naar de baan, wordt de Safety Car al ingezet in Japan. Met regenbanden op probeert de Fransman zo snel mogelijk terug te keren naar het peloton en ontdekt op het laatste moment aan zijn linkerkant een kraan die bezig is het peloton te evacueren. Ferrari van de Spanjaarden. Zijn reactie op de radio is onmiddellijk en ongefilterd. Zijn woede, koud en legitiem.

Hoe is het mogelijk dat bij regenachtig weer op Suzuka niet de grootste waakzaamheid geboden is als alles ons terugbrengt naar de dramatische omstandigheden van het ongeval van Jules Bianchi in 2014? Het is beangstigend om Pierre Gasly zo dicht langs deze kraan te zien passeren. Het zicht zo laag, de risico's van aquaplaning zo groot.

Uiteraard staan ​​het Safety Car-regime en dat van de rode vlag de tussenkomst van technische of medische voertuigen op het circuit toe, maar het gezonde verstand heeft in het onderhavige geval in Japan en de risicobeoordeling opnieuw niet de overhand gehad, terwijl de enkele -zitplaatsen stonden nog op de baan, was in mijn ogen onvoldoende. Er was geen urgentie om deze interventievoertuigen het spoor op te sturen.

Eindelijk, als Toto Wolff heeft de FIA ​​een paar maanden geleden gevraagd om de teams tegen zichzelf te beschermen in de bruinviskwestie, omdat ze hun coureurs liever risico's laten nemen dan de hoogte van hun chassis te verhogen. Het zou goed zijn als hetzelfde geldt voor coureurs die doorgaan bij ingrijpen van de safety car te snel rijden om het peloton in te halen.

Hoe is het in een tijd waarin GPS ongelooflijk nauwkeurig is, niet nog steeds mogelijk om auto's drastisch te vertragen op de precieze locatie waar voertuigen en baancommissarissen die bijzonder aan gevaar zijn blootgesteld, tussenbeide komen?

Veiligheid erin F1 kan altijd verbeterd worden, net als de regelgeving. Suzuka heeft ons opnieuw geconfronteerd met situaties waarin we diep moeten nadenken en bepaalde acties moeten heroverwegen. Door toeval of door een wonder hoefde niemand de hoge prijs te betalen: die van een leven.

LEES OOK > Italiaanse Grand Prix - column van Julien Fébreau