De opkomst van George Russell

George Russell gaat van arm tot arm, vertrekt, keert terug, hurkt, staat op. Niets kan de vreugdekreten overstemmen, zelfs niet de conga's waarop Braziliaanse liefhebbers verwoed slaan. In de garage Mercedes, gejubel is overal. Interlagos wordt een dronken boot die vaart op een zee van emoties. Het is de samba van geluk die zijn hele lichaam overneemt. Wat hij ervaart is uniek, hij weet het en verlengt het plezier. Hij stelt ook het moment uit waarop hij zijn helm afzet, uit zijn luchtbel komt en zijn rode ogen laat zien. Toen ze de grens overschreden, vloeiden er tranen van geluk, maar ook van opluchting. Geluk om een ​​eerste overwinning binnen te halen F1 en de opluchting om te zien dat het harde werk dat tijdens het seizoen is geleverd eindelijk wordt beloond. Want deze overwinning is vooral die van de veerkracht van een team dat nooit opgaf. De vreugde van de jonge Russell wordt op deze momenten alleen geëvenaard door de diepe voldoening van Lewis Hamilton. Geduwd door zijn oude rivaal Max Verstappen (Red Bull) in Senna's Esses aan het begin van de GP, kon hij echt spijt krijgen. Het is niet zo. Dit succes is ook voor hem, en deze tweede plaats in het streven van zijn teamgenoot, de zekerheid van betere dagen. Mercedes staat weer in de schijnwerpers, dat is het enige dat voor hen telt.