Formule 1 uitgelegd. Waar is een F1-motor van gemaakt?

de Formule 1 zijn technologische juweeltjes, het resultaat van duizenden uren werk door de meest briljante motorsportingenieurs, die de grenzen van snelheid en prestaties verleggen. En hetzelfde geldt voor de motoren die ze aandrijven! Omdat dit inderdaad motoren zijn, in het meervoud, waarmee de huidige F1-auto's zijn uitgerust. Ingehaald door milieukwesties en de eisen van energie-efficiëntie, betrad het Circus vanaf 2014 het tijdperk van hybride motoren. Waaruit bestaat de aandrijflijn van een Formule 1-auto?

Lees ook: Undercut, overcut – Alles wat u moet weten over F1-strategieën

Lees ook: Formule 1 uitgelegd – Alles wat u moet weten over banden in de F1

Zoals we al hebben vermeld, bestaat de aandrijflijn van de Formule 1 uit verschillende motoren, zowel thermisch als elektrisch. De eerste, ook wel ICE genoemd voor Internal Combustion Engine, is een V6 met een cilinderinhoud van 1.6 liter, oftewel 1600 cc, met directe injectie en begrensd op 15 tpm. Deze is voorzien van een turbocompressor (TC). Dit essentiële onderdeel maakt het mogelijk om, met behulp van een turbine (vandaar de naam), de door de uitlaatgassen verspreide energie te gebruiken om de hoeveelheid lucht in de motor te vergroten, en dus het vermogen ervan (een verbrandingsmotor heeft lucht nodig om de uitlaatgassen te verbranden). brandstof en laat de explosie toe). De verbrandingsmotor en de turbocompressor leveren het grootste deel van de prestaties van de krachtbron.

Een verbrandingsmotor en twee elektromotoren vormen de krachtbron van een F1-auto. Renault Sport

Opslag en voortstuwing van elektrische energie

Naast zijn thermische eenheid heeft de F1 een elektrische kant: de ERS (Energy Recovery Systems), voor energieterugwinningssystemen. In haar zoektocht naar energie-soberheid voert de F1 haar eigen jacht op verspilling. De door F1 geproduceerde energie is steeds minder verspreid in de natuur. Gesteund door de turbo vinden we een eerste elektromotor: de MGU-H, voor Motor-Generating Unit – Heat (thermische generatormotor). Dit apparaat maakt het mogelijk om energie uit de turbocompressor terug te winnen. Sterker nog, de MGU-H gebruikt de warmte uit de uitlaatgassen, nodig voor de werking van de turbo, om elektriciteit te produceren. De geproduceerde energie kan worden gebruikt om de batterijen op te laden, de MGU-K van stroom te voorzien (daar komen we nog op terug), of omgeleid naar de turbocompressor.

De MGU-K, wat Motor-Generating Unit – Kinetic betekent, is de tweede elektromotor in de krachtbron van een F1-auto. Het werkt bij het remmen van de auto. De MGU-K, die zich op de achteras bevindt, zet de kinetische energie die tijdens het remmen vrijkomt, om in elektriciteit. Tijdens het accelereren wordt de MGU-K aangedreven door de accu of door de MGU-H om de bestuurder extra snelheid te bieden, vanaf de achterwielen. De MGU-K kan ook elektrische energie leveren aan de MGU-H. Het is gemakkelijk te detecteren wanneer een piloot energieterugwinning activeert. Achterop zijn auto knippert een rood licht.

De verschillende energiestromen tussen de verschillende elementen van de motor. FIA

De accu van een Formule 1-auto, of ES voor Energy Store, weegt tussen de 20 en 25 kg en bestaat uit lithiumcellen. De accu kan per omwenteling 4 megajoule opslaan en daarmee aan de voortstuwingseenheid leveren. Ten slotte hebben de elektronische bedieningselementen (EC) de taak om de balans en de overdracht van elektrische energie, gegenereerd door de ERS, tussen de verschillende componenten van de aandrijfeenheid te regelen. De ERS, de elektrische kant van de hybride F1, kan 120 kW aan energie leveren, of ongeveer 160 pk, gedurende ongeveer 33 seconden per ronde.

In totaal weegt de krachtbron van een moderne F1-auto bijna 150 kg!