Jean-Luc Roy: “Patrick Tambay, wat een lang verhaal! »

Het is onmogelijk om in een paar woorden, in een paar regels, het lange verhaal samen te vatten dat ons met Patrick Tambay verenigt. Tussen tv en radio hebben we samen live commentaar gegeven op meer dan 300 Grands Prix, maar het exacte aantal hebben we nooit geteld, het was voor ons van weinig belang.

We zijn deze lange serie begonnen met Canal+ tussen 1997 en 2002, waar we ons ontwikkelden met de teams uit de FOM een fantastisch systeem met Kiosk, waarmee je uit 7 kanalen je scherm kon kiezen en zo de races op heel verschillende manieren kon volgen, een systeem dat nu weer in gebruik is. We beleefden samen de eerste overwinningen en de kroning van Jacques Villeneuve (wereldkampioen 1997), van wie Patrick Tambay de peetvader was. Ik herinner me de dag waarop Jacques de titel pakte aan het einde van de tumultueuze Europese Grand Prix van Jerez in het zuiden van Spanje, nadat het stuur van Michael Schumacher om het te proberen te elimineren. Patrick was zo ontroerd, verwoest door emoties, dat hij niet langer kon praten. Ik moest de opmerkingen die dag alleen afmaken. We moeten natuurlijk denken aan de zeer sterke vriendschap die hem met Gilles verbond, sinds ze samen waren begonnen F1, nam hij vervolgens het stokje over van Gilles bij Ferrari na zijn dood tijdens de kwalificatie in Zolder, België in 1982. Een verschrikkelijk en prachtig verhaal tegelijkertijd.

Ik begon mijn show Motors op RMC in 2002 en Patrick was heel blij dat we samen commentaar konden geven op de Grands Prix uit 2007. Een absolute traktatie, we waren weer handlangers, Patrick was kieskeurig, een perfectionist, altijd op zoek naar informatie. Toen hij me voorstelde aan mensen die ik nog niet kende, gebruikte hij altijd de uitdrukking ‘mijn oude handlanger’. Ik heb het geluk dat ik een broer heb, maar we deelden zoveel avonturen met Patrick, dat ik kan zeggen dat hij ‘zoals mijn broer". Ik zag deze verdomde ziekte aankomen, maar Patrick vocht tot het einde om commentaar te blijven geven op de Grands Prix. Op een gegeven moment werd dat helaas onmogelijk omdat de spanning en emoties van de live-uitzending de symptomen versterkten. Natuurlijk stond ik erop dat zijn zoon Adrien Tambay hem naast mij zou opvolgen, omdat ik wist dat Adrien daartoe in staat zou zijn en ik ook wist dat het Patrick zou helpen de teugels over te dragen, maar we hebben er nooit rechtstreeks in deze termen over gesproken. uit bescheidenheid…Ik zag Adrien geboren worden. Hij bracht honderden uren door met ons tweeën in de commentaarhokjes, dus hij was volkomen legitiem in deze rol en hij nam de mantel met vaardigheid op zich.

We deelden zoveel gelukkige en verschrikkelijke momenten in zijn leven. Weinig mensen weten het, maar het is grotendeels dankzij mij, of dankzij mij, dat Patrick heeft deelgenomen aan Parijs-Dakar. In 1986, tijdens zijn laatste seizoen bij Lola Béatrice, deed ik verschillende vakken met hem, waaronder één over “een pilotendag”. Ik gaf hem mijn boek “The Lost Tree of Ténéré” waarin mijn avonturen in Dakar werden verhaald en in het bijzonder mijn deelname met Daniel Balavoine in 1985. Aangekomen bij de Hongaarse Grand Prix om koffie te drinken in de camper van zijn team, zegt Patrick plotseling: ik: “Ik heb een slapeloze nacht met je doorgebracht”, en hij barst in lachen uit! Sterker nog, hij had het boek in één keer uitgelezen en vertelde me dat hij zo snel mogelijk zou meedoen, hij hield zich aan zijn woord door deel te nemen aan de editie van 1987. Daarbij werkten we samen bij rallye van de Atlas naar Marokko in mei. Niets was hem te groot.

In de commentaren waren we zelfregulerend omdat ik Ferrari af en toe een beetje kon pesten, als ze het verdienden. Wie goed liefheeft, wordt goed gestraft, maar hij stelde het onmiddellijk uit omdat Ferrari het team van zijn leven was, het team van zijn hart, degene waarmee hij had gezegevierd en dit verschrikkelijke verhaal had meegemaakt. Omgekeerd liet hij zich soms meeslepen, omdat Patrick Tambay vooral emotioneel was, iemand die heel genereus en heel eerlijk was, zonder ironie. Uiteindelijk besloten we elke keer om los te laten en we lieten het los, met een veelbetekenende blik!

Patrick Tambay (1949-2022)