70 jaar geleden: het eerste podium voor Talbot-Lago en een Franse coureur in de F1

Als het Franse team Talbot-Lago deelnam aan de allereerste Grand Prix van het Wereldkampioenschap van Formule 1 op 13 mei 1950 in Silverstone (Groot-Brittannië) werd nog op de resultaten gewacht.

Na drie evenementen is er geen blauwe auto meer op het podium geklommen; hetzelfde voor Franse piloten. Terwijl Italië en Argentinië dankzij Giuseppe Farina, Luigi Fagioli en Juan Manuel Fangio bovenaan het algemeen klassement staan, zijn de Fransen zeer discreet.

Yves Giraud-Cabantous eindigde als vierde op Silverstone, een rang geëvenaard door Raymond Sommer op a Ferrari privé in Monaco een paar dagen later, maar het podium had al lang moeten duren. In 1949 eindigde Louis Rosier op de onderste trede van het podium tijdens de Britse Grand Prix, maar destijds was het F1 Wereldkampioenschap nog slechts een project.

Voor de Zwitserse Grand Prix haalt Talbot-Lago alles uit de kast, of beter gezegd: driedubbel, met de eenzitters T26C (T voor Talbot, 26 voor het aantal fiscale paarden en C voor Course) fabriek voor Yves Giraud-Cabantous, Eugène Martin en Louis Rosier. Deze hebben een dubbele ontsteking en bereiken 275 tot 280 pk, in tegenstelling tot de voertuigen die door Philippe Étancelin, Johnny Claes en Harry Schell privé zijn ingevoerd met enkele ontsteking.

De 18 deelnemers ontmoeten elkaar niet ver van Bern op het circuit van Bremgarten. Dit circuit, 7,28 km lang, is in onbruik geraakt sinds de autosport in 1955 in Zwitserland werd verboden, maar destijds het staat bekend om zijn gevaarlijkheid.

Vanaf de eerste race die in 1934 werd georganiseerd, kwam daar een coureur om het leven (Hugh Hamilton, slachtoffer van een hartstilstand voordat hij een boom raakte). In 1948, kort na het tragische ongeval van Omobono Tenni tijdens het motorevenement, was het de Italiaanse ster Achille Varzi die overleed na zijn Alfa Romeo 158 rolden tijdens het testen op de natte weg. De zwarte streak wordt voortgezet met het overlijden van publiekslieveling Christian Kautz tijdens de Grand Prix.

Het grotendeels door bomen omzoomde, extreem heuvelachtige en onregelmatige oppervlak (klinkers in bepaalde bochten) vergeeft het circuit van Bremgarten daarom geen fouten. Periodegegevens tonen 13 beurten, maar de piloten draaiden rond 25 richtingsveranderingen, teken van een vrijwel totale afwezigheid van een rechte lijn. 

Tijdens tests lieten de Alfa Romeo’s de concurrentie achter zich. De Ferrari's staan ​​vier seconden achter, en de Talbot-Lagos bijna 10 seconden! De Franse T26C’s hebben echter een geheim wapen: hun verbruik, waardoor je tijdens de Grand Prix niet naar de pomp hoeft, in tegenstelling tot de Italianen met supercharged-motoren.

De start wordt gegeven voor 200 toeschouwers. Het team van Talbot-Lago verliest in de eerste ronde een vertegenwoordiger. Yves Giraud-Cabantous spinde en kan niet herstarten. Eugène Martin komt bekneld te zitten en breekt zijn been bij een gewelddadig ongeval. Wat Philippe Étancelin betreft, hij keerde terug naar de pits met een kapotte versnellingsbak. 

Aan de tegenslagen kwam gelukkig een einde aan het einde van de race. Juan Manuel Fangio stopt acht loops vanaf het einde vanwege defecte kleppen en wie profiteert daarvan? Louis Rosier, gestegen van de 10e plaats op de grid! We zouden de identiteit vergeten van de coureurs die op het podium aanwezig waren, Nino Farina (toekomstig wereldkampioen aan het eind van het jaar) en zijn landgenoot Luigi Fagioli. 

Louis Rosier, Oorspronkelijk afkomstig uit de kleine regio Chapdes-Beaufort in Puy-de-Dôme, scoorde de voormalige verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn eerste podium in de F1. De winnaar van 24 Uren van Le Mans 1950 zal deze prestatie twee weken later herhalen in Spa-Francorchamps (België), nog steeds binnen de firma Suresnes (Hauts-de-Seine). Hij zou als vierde eindigen in het eerste F1-seizoen, zijn beste resultaat in de discipline.