20 jaar geleden: Mika Häkkinen's tranen voor fans op Monza

Aangekomen in de Temple of Speed ​​in september 1999, Mika Häkkinen (McLaren) weet dat fans zijn directe rivaal, Eddie Irvine, zo goed mogelijk zullen aanmoedigen voor een tweede wereldtitel. De Ier op zijn Ferrari staat slechts één punt achter op de kalme Finn voor de 13e ronde van het seizoen. 

De kwalificatiesessie was een droevig schouwspel voor Scuderia-supporters, met de zesde en achtste tijd van Mika Salo en Eddie Irvine. Mika Häkkinen vroeg niet zoveel en pakte de pole bijna een halve seconde voorsprong op Heinz-Harald Frentzen (Jordanië).

De volgende dag waren de baanomstandigheden ideaal voor het evenement. Tussen de vlaggen van het Steigerende Paard ontsnapt de Zilveren Pijl onmiddellijk aan de leiding. Na 30 ronden had hij acht seconden voorsprong op de geelzwarte Jordan, Eddie Irvine bleef net naast de punten. Alles is in orde. Behalve dat bij het passeren van de eerste chicane…

Afgerond ! Geplant in het grind komt de McLaren niet verder. De menigte juicht, en dan ontstaat er een ongelooflijk beeld. In plaats van koel zijn cockpit te verlaten, rent Mika Häkkinen, gooit een handschoen neer en zoekt zijn toevlucht in een aangrenzend bos. Hij kraakt.

Twintig jaar later analyseert de man met twintig successen deze verlatenheid. “Ik arriveerde aan het einde van het rechte stuk, met een snelheid van ongeveer 340-350 km/u. Ik remde, er volgde een hele snelle chicane, die ik na privétesten uit mijn hoofd kende. Het vormde voor mij geen probleem.​

Dus ik bereikte het rempunt en schakelde naar de tweede versnelling. Maar zonder het expres te doen, schakelde ik de eerste in. » Deze slechte wegligging kon niet worden gecompenseerd door het rijgedrag van de Fin, en met goede reden. Hij ging op volle snelheid door deze bocht! 

“Op Monza heb je weinig downforce, in deze bocht voelt de achterkant heel licht aan. De ingenieurs stelden voor om het differentieel te vergrendelen om de stabiliteit te vergroten, maar elke aanpassing heeft gevolgen, en voor mij was het te veel onderstuur., analyseert de tweevoudig wereldkampioen.

“Mijn techniek was om mijn voet op het gaspedaal te houden. Het leek in strijd met de logica, maar het werkte. » Waar dingen vastlopen is het elektronisch beheer. “Er vond een aanpassing plaats bij het terugschakelen van de versnellingen, waardoor het motortoerental automatisch werd verhoogd, zodat de achterwielen niet blokkeerden. 

Het wordt een ‘flip’ genoemd en de stijging was deze keer niet groot genoeg. Het toerental was niet hoog genoeg bij het inschakelen van de eerste versnelling. Plotseling blokkeerde de achterkant en belandde ik in het grind. »

Zelfs de grootste maken fouten, maar hoe kunnen we deze zenuwinzinking verklaren? De wens om het goed te doen op zo’n legendarische plek, aldus Mika Häkkinen. “Ik werd overweldigd door een enorm gevoel van teleurstelling. Ik wilde zo graag winnen in Monza. 

De emoties kwamen als een stroom naar mij toe. Ik struikelde bijna toen ik uit de kast kwam auto, Ik voelde geen woede, maar verdriet. Ik heb races gewonnen op bekende plaatsen als Suzuka, Spa-Francorchamps, Monaco, Silverstone. Maar een succes op Monza werd mij door mijn blunder ontnomen. »

Deze zeer menselijke kant, Mika Häkkinen zal het tijdens de laatste races wegstoppen en een tweede wereldtitel winnen. “Dit uitje heeft mij een plezier gedaan. Het was een wake-upcall. Hoewel ik wereldkampioen was, gebeuren er fouten. Niets is vanzelfsprekend, je moet altijd hard werken. »