Italiaanse Grand Prix - column van Julien Fébreau

Zoveel emoties ervaren in een paar uur in Monza. Tussendoor werd de pole position zaterdag laat in de middag gewonnen Charles Leclerc en het podium van deze Italiaanse Grand Prix op zondag, opnieuw opgetild door de rode vloed van fans, zal Monza mij zijn deel van de spanning ten goede en ten goede (bijna) slechtst hebben geboden!

Het begon allemaal op zaterdagavond, toendraai van de “ Monza Nationaal Park » aanhangers van Ferrari vieren hun coureurspole.
In de stad heerst een feestelijke sfeer en in het hotel waar de Scuderia-chauffeurs wonen is het ronduit uitbundig. De carabinieri proberen een schijn van orde en circulatie te verzekeren, maar het steeds grotere aantal fans begint de hotelpoorten te beklimmen om een ​​glimp van hen op te vangen.

Charles en Carlos zijn nog niet terug van het circuit waar ze bezig zijn met debriefing en het plannen van de missie die hen de volgende dag in de race te wachten staat.
Maar een paar minuten later, zittend in het restaurant van het hotel, ben ik getuige van de waanzin die de straat overneemt, op het moment dat in de verte de sirenes klinken van de politiemotorrijders die de auto van Charles Leclerc begeleiden.

Er ontstaat dan een sfeer in een voetbalstadion. Iedereen kijkt uit naar de held van de dag en wanneer hij op de binnenplaats van het hotel verschijnt, aarzelen sommigen niet om door de vegetatie rondom het etablissement te rennen om hem een ​​foto of een pet voor te houden.

Charles leent zich voor de oefening met een grote glimlach en aandacht voor iedereen. Dit alles in een vrolijke menigte en een duizelingwekkend kabaal waardoor mijn nekharen nog steeds overeind staan ​​terwijl ik deze regels schrijf. Fans, hoe teleurgesteld ze ook zijn geweest na de gemiste of gemiste kansen van Ferrari dit seizoen, zijn op dit moment bereid alles te vergeven. Vanavond willen ze tegen Charles schreeuwen dat ze er altijd voor hem zullen zijn, zolang hij er voor Ferrari is!

Deze uitwisseling van energie is opvallend en terwijl ik op een terras met uitzicht naar het tafereel kijk, ontmoet ik Sabine Kehm, de manager van Michael en Mick Schumacher. Ze observeerde dit ongelooflijke moment van hartstocht ook met ontroerde ogen en zei tegen mij: “ Doet me denken aan Michael een paar jaar geleden .

Op dat moment, dacht ik, zou ik waarschijnlijk aan de andere kant van de poort hebben gestaan ​​en op dezelfde manier mijn liefde naar mijn levenslange idool hebben geschreeuwd!
Een paar uur slaap later sta ik zondagochtend om 7 uur op het circuit om de uitslag van het kampioenschap niet te missen F3 waarin onze twee Fransen, Victor Martins en Isack Hadjar nog steeds in de running zijn.

Het is ook de gelegenheid om getuige te zijn van de opening van de circuitpoorten. Net als de Japanse fans van Suzuka die de hele nacht aan de poorten van het circuit sliepen, zie ik dan de meest fervente van hen rennen naar de populairste delen van het autodrome.
Op dit vroege uur wordt de paddock nog steeds alleen bewoond door een paar schaduwwerkers en bij Ferrari worden, in afwachting van de komst van de topmanagers van het bedrijf, de gevels van de campers speciaal geel geverfd om 75 jaar Scuderia te vieren.
Tijd voor een kop koffie en hier sta ik in Pit Lane waar de druk voelbaar is tussen de auto's van de laatste titelkandidaten.

Ik ken Victor Martins persoonlijker, omdat onze wegen elkaar kruisten lang voordat hij wereldkampioen Kart werd. We zijn heel dichtbij gebleven en ik voel onvermijdelijk op dit moment alle emoties die hij probeert te beheersen, net als zijn grote broer Nicolas, de belangrijkste persoon aan Victor's zijde sinds zijn begin.

Aan het einde van een ongelooflijke race gaat de titel van 2022 naar hem toe en ik ben net zo ontroerd door zijn kroning, waarvoor hij zoveel gaf, als door de enorme teleurstelling van Isack Hadjar die een paar meter verderop toegaf.

Isack herinnert me eraan Sebastian Vettel die in 2009, toen zijn titelkansen aan het einde van het seizoen klein waren, zwaar had geleden toen de titel hem wiskundig gezien definitief was ontgaan. Isack geloofde er ook in, tot het laatste moment, ook al waren zijn kansen op deze zondagochtend klein. Dit is de houding van een echte kampioen en voor mij is hij de grote openbaring van dit seizoen. Zijn instelling en zijn talent zullen hem ver brengen. Ons Frans deed mij opnieuw huiveren!

Er was ook sprake van koude rillingen, toen een paar uur later de grid opkwam F1 begon plaats te vinden. Er zijn twee plaatsen op de planeet waar ik, voordat ik de ether in ga, mezelf graag even afzonder op het dak van onze commentaarcabines. Het is hier in Monza, evenals Suzuka in Japan. In beide gevallen was het uitzicht altijd adembenemend. Ik ben deze zondag dus niet van de regel afgeweken en ben de lucht van Monza gaan inademen, op het dak van dit oude gebouw dat uitkijkt op de startgrid. Het was mooi weer, ook het publiek bouwde stilaan de druk op en het feest zag er bijzonder goed uit.

De race was, tot deze stopzetting van Ricciardo in de laatste ronden van de race. Opnieuw vond ik het niet leuk om deze kraan op de baan te zien, ook al reden de auto's niet te snel naar links. Er zijn altijd te veel pijnlijke beelden in mijn hoofd aanwezig. Ik vond het ook niet leuk dat deze race zo eindigde, achter de enige Aston Martin dit weekend voorop. Deze Safety Car verdiende het waarschijnlijk om vervangen te worden door een rode vlag. We zouden een mini-Grand Prix van vier of vijf ronden hebben gehad. Fans zouden opnieuw opgewonden zijn geraakt bij het idee dat Charles nog een laatste kans zou krijgen tegen Max. En zelfs als hij het niet had overschreden, zouden we allemaal hebben getrild. Dit is F1. En op Monza is het nog krachtiger.

Dit is ook de reden dat ik mijn verblijf daar met een paar dagen verleng. Deze woensdag is het mijn beurt om aan het stuur van een Formule 1-auto te staan ​​met de snelheidstempel. Het zal niet rood zijn, maar wees er zeker van dat mijn hart net zo hard zal kloppen als dat van de supporters van de Cavallino rampante. Ik vertel je er binnenkort alles over.

Zorg ondertussen goed voor jezelf vrienden en tot ziens bij de eerste bocht op Canal+ over drie weken in Singapore!

LEES OOK > Franse Grand Prix – column van Julien Fébreau