Nigel Bailly: “Ik wilde geen sport die in een rolstoel werd beoefend”

Hallo Nigel. Ons interview begon niet in de auto, maar tijdens uw geïmproviseerde fysiotherapiesessie. Een imperatief waar je rivalen zonder kunnen, omdat je een coureur bent, laten we zeggen... atypisch.

Ik ben inderdaad een gehandicapte automobilist. Ik verloor het gebruik van mijn benen in 2004, op veertienjarige leeftijd, na een ongeval tijdens motorcross, een sport die ik sinds mijn zesde beoefende. Ik kwam in een rolstoel terecht en ging letterlijk en figuurlijk van tweewielers naar vierwielers...

Welke rol speelde de geur van benzine bij deze reconversie?

Na het ongeval dat mijn leven veranderde, was het inderdaad de geur van benzine die ervoor zorgde dat ik weer in contact kwam met de autosport. Destijds was het psychologisch heel intens, ik voelde veel opwinding en was erg jaloers op het idee om ondanks dat ik in een rolstoel zat een autosport te kunnen beoefenen. Het was iets dat me erg opwond, maar ik dacht niet dat ik een carrière zou hebben. We kunnen zeggen dat het een stimulans is die een passie heeft aangewakkerd, een soort diepe herinnering aan mijn begin, aangezien mijn relatie met deze geur in de loop van de tijd duidelijk is veranderd en een gewoonte geworden.