René Arnoux: “Hoeveel mannen hebben de kans gehad om te ervaren wat ik heb meegemaakt? »

Bedankt voor het verwelkomen van AUTOwekelijks voor deze wandeling langs de oevers van het Gardameer, in een onverwacht voertuig voor een Grand Prix-winnaar!

Ik rijd niet Ferrari, omdat niemand mijn rijbewijs kan garanderen als ik achter het stuur kruip. Ik hou nog steeds van auto's, maar niet van wat we ermee hebben gedaan. We belasten, we controleren, het is een hel geworden voor degenen die de auto's besturen en degenen die ze produceren. Ik heb het geluk dat ik plezier kan blijven hebben op het circuit, dus op de weg rijd ik in een zachte modus en deze Mazda CX-50 is fantastisch met zijn vierwielaandrijving, zijn comfort, want ik heb genoeg gegeven met de banden-konten, en vooral de cruise control.

Maar we ontmoetten elkaar bijna in Zwitserland…

Ik verdeel mijn tijd tussen Italië en Zwitserland, waar ik aandeelhouder ben van het horlogecomponentenbedrijf KIF Parechoc. Achttien jaar geleden stelde een vriend voor dat ik in dit bedrijf zou investeren. We sloten de deal en ik verhuisde naar Zwitserland, omdat ik niets van uurwerken wist en er meteen over wilde leren. Ik gaf geen leiding aan het bedrijf, maar ik heb hard gewerkt om de fabriek te restaureren, de apparatuur te moderniseren en de precisie te optimaliseren om het uitval te beperken, dat geleidelijk daalde van 30 naar 5%. Tegenwoordig zijn we met driehonderddertig mensen, en op 73-jarige leeftijd blijf ik regelmatig naar de fabriek gaan. Het voelt alsof ik nooit heb gewerkt. Van de Formule Renault bij het maken van horloges besteedde ik mijn tijd aan het streven naar perfectie.

Wat bracht jou naar de competitie?

Eerlijk gezegd was ik op school een rukker, maar mijn ouders waren geweldig en slim genoeg om mijn zus, broer en ik te laten gaan waar we maar wilden. Ze zagen al snel dat ik mijn tijd besteedde aan het demonteren en opnieuw monteren van motoren en schreven me in op een technische school. Daar vertrok ik. Alles wat ik deed