Gérard Camilli: “Wat mij fascineerde, en nog steeds fascineert, is het tunen van de auto’s en het adviseren van de chauffeurs”

Hallo Gerard. Kunnen we elkaar echt ergens anders ontmoeten dan bij Winfield?

Het is een naam die mij dierbaar is. De school heeft niets meer te maken met degene die ik kende, maar is in zeer goede handen bij Frédéric Garcia (voorzitter) en Anne-Charlotte Remy (algemeen directeur). Ik had het nieuwe pand nog nooit bezocht, dus dit was een kans. Mijn eigen Winfield bevond zich op het “S”-niveau van de glasfabriek. Tegenwoordig zijn het onderhoudsgebouwen.

Voordat u ons over Winfield vertelt, mogen we u vragen wat u naar de autosport heeft gebracht? 

De motor! Maar ik kwam er al snel achter dat ik er niet goed in was. Ik vond het geweldig, maar besefte dat het niets voor mij was. Daarom richtte ik mij tot de auto-industrie. Toen ik mijn vader vertelde dat ik graag competitief wilde rijden, vertelde hij me dat hij bereid was mij te huisvesten en te voeden, maar dat ik bovenal zijn naam niet zou aantasten. Hij was een soldaat die niets met de autosportwereld te maken had. De eerste auto die ik kocht was een Fournier-Marcadier F2, niet echt een alledaags voertuig! Ik heb hem opgeslagen bij een bevriende monteur, met wie ik hem heb klaargemaakt voor deelname aan de heuvelklim van Céreste (Alpes-de-Haute-Provence. Opmerking van de uitgever). Ik had alleen haar, het was mijn enige rijkdom. Om hem naar Céreste te brengen, heb ik hem met een touw vanuit Marseille (Bouches-du-Rhône) gesleept. Toen vond mijn schoonvader een sponsor voor mij: “ Les Pognes Marius », et j’ai acheté une Grac. Je l’ai montée de A à Z. Entre