Fabrizia Pons: “Ik stop als de telefoon niet meer gaat”

Waar kwam uw wens om rally’s te doen vandaan?

Het begon niet in mijn familie omdat niemand erin geïnteresseerd was. Al op zeer jonge leeftijd raakte ik gepassioneerd door motorcross. Ik was de enige vrouw en racete tegen de jongens. Omdat ik het leuk vond om monteurs te zijn en voor mijn fiets te zorgen, ging ik lesgeven in de garages van mijn vrienden. De machines van die tijd waren erg zwaar… en ik was erg mager. Elke keer dat ik viel, brak ik iets. De dag dat ik een zeer ernstig ongeval kreeg, wilde de Federatie mij niet langer een vergunning afgeven.

Heeft dat u in de richting van auto's geduwd?

In 1976, op 21-jarige leeftijd, kocht mijn moeder mijn allereerste auto voor mij. Het was een 112 pk Autobianchi A70 Abarth. In drie dagen had ik alles wat nodig was op het gebied van veiligheid geïnstalleerd, de rolbeugel, de gordels, enz. Ik stond toen in de rij aan het begin van een rallye…zonder het aan iemand te vertellen!

Wat was destijds uw ambitie?

In eerste instantie wilde ik vooral mezelf plezieren. Ik zat echter in een categorie waar er altijd veel mensen waren. Aan het einde van deze eerste ervaring achter het stuur won ik mijn klasse. Beetje bij beetje begonnen mensen om mij heen mij te vertellen dat ik talent had. Halverwege het seizoen kreeg ik van de Jolly Club (zie Ah nr. 2262) een Alfa Sud Gr.2 en hoefde ik niet langer te betalen om te racen.

Het was toen het Conrero-team dat je rekruteerde...

En 1977 et 1978, j’étais effectivement pilote officielle Opel Italie, mais après ces deux saisons, je n’ai pas réussi à trouver une auto dans une autre catégorie. La Kadett GT/E était en Gr. 1 et je sav