1 jaar geleden: de verdwijning van Patrick Tambay (1949-2022)

Oorspronkelijk overwoog Patrick Tambay een carrière in het skiën. Frans junior downhill-kampioen in 1968, hij zag zijn toekomst geblokkeerd door het algemene niveau van het Franse team en besloot zijn studie voort te zetten in Colorado. Met zijn jonge lichaamsbouw, zijn goede opleiding en zijn beheersing van het Engels zal de inwoner van Cannes over alle troeven beschikken om te slagen in de autosport... een beetje toevallig.

Toen hij de GP van Monaco van 1971 bijwoonde, ontdekte hij een auto van de vliegschool die zojuist is geopend in Paul Ricard (Var). Hij schreef zich in met geen andere ambitie dan zijn nieuwsgierigheid te bevredigen en won de finale en werd daarmee de eerste Elf Pilot in de geschiedenis. Vanaf 1972 eindigde hij als 9e in het Critérium National de Formula. Renault aan het stuur van A Alpine.

Het jaar daarop werd gekenmerkt door een fel duel met René Arnoux, Patrick verloor nipt het kampioenschap, ondanks zes overwinningen. Toen hij in hem een ​​natuurlijke opvolger van François Cevert zag, werd hij erin gedreven F2, rijdend in een Elf 2-BMW. Hij kwam er cum laude uit en eindigde als 7e in het Europees Kampioenschap met drie 4e plaatsen en een overwinning in Nogaro, buiten het kampioenschap.

In 1975 werd hij op de derde plaats gerangschikt (op een gedeelde tweede plaats met Leclère, uitgeroepen tot vice-kampioen op basis van de kwaliteit van de plaatsen) in een officiële mars, waarbij hij opnieuw won in Nogaro. Het jaar daarop deed hij het opnieuw achter het stuur van een Martini.

In 1977 reed hij slechts sporadisch in de F2 en won in maart de GP van Maleisië. Karel Haas stelt hem in staat te debuteren in de heroplevende Can-Am, ter vervanging van een geblesseerde Brian Redman. Aan het stuur van zijn Lola-Chevrolet paste Patrick zich zo goed aan dat hij werd gekroond met zes overwinningen.

F1-debuut

Patrick Tambay bestuurt de Ensign N177 Ford Cosworth voor Theodore Racing Hong Kong in 1977 / © DPPI

Zijn begin in F1 vond plaats in Dijon (Côte d'Or), waar Surtees hem midden in de tests uitnodigde om Larry Perkins te vervangen. Als slachtoffer van een motorstoring wist de Fransman zich niet te kwalificeren. Het was op Silverstone dat hij zijn debuut maakte in een Ensign N177 van Teddy Yip's Theodore Racing. Hij scoorde zijn eerste punt bij zijn tweede start in Hockenheim (Duitsland), voordat hij bevestigde met twee 5e plaatsen in Zandvoort (Nederland) en Mosport (Canada).

Het F1-debuut van Tambay was zo briljant Ferrari et McLaren betwistte zijn diensten voor 1978. Tot zijn ongeluk koos hij voor het Engelse team, dat een ernstige inzinking zou beginnen. Aan het stuur van de M26 viel hij niet op in vergelijking met James Hunt, de twee teamgenoten eindigden op een gedeelde 13e plaats.

6e in Buenos-Aires (Argentinië), Brands Hatch (VK) en Watkins Glen (VS), 5e in Monza (Italië) en 4e in Anderstorp (Zweden), de Fransman slaagde er niet in om op het podium te komen. In de F2 ontging hem de overwinning in Pau, toen zijn motor een ronde voor de finish ontplofte. Verbrand door… zijn brandblusser moest hij zich terugtrekken uit de Belgische GP en de 24 uur van Le Mans, waar hij in een Renault moest rijdenAlpine voor de 3e keer.

1979 was een verschrikkelijk seizoen voor McLaren: M26, M28, M29… geen van hen zorgde ervoor dat Patrick punten scoorde. Niet gekwalificeerd in Zolder (België) en Monaco, kan hij het niet beter doen dan 7e op Silverstone (VK) en 10e in Kyalami (Zuid-Afrika), Dijon en Zeltweg (Oostenrijk). Omdat zijn reputatie beschadigd was, kwam hij in 1980 zonder stuur terecht en viel terug op Can-Am.

Opnieuw biedt Patrick Tambay de titel aan Lola en Carl Haas aan met zes successen. Hierdoor kon hij in 1 terugkeren naar de F1981, net als Theodore, die constructeur was geworden. Na een droomstart in Long Beach (VS), bestraft met een punt van de 6e plaats, kon Tambay niet meer scoren en moest hij genoegen nemen met de 7e plaats in Monaco.

Na het aftreden van Jabouille nodigde Guy Ligier hem uit om zich vanaf de Franse GP bij zijn team te voegen. Maar dit tweede deel van het seizoen zal slechts een lange reeks van opzeggingen zijn. Patrick werd verdreven ten gunste van Eddie Cheever en tekende bij Arrows voor de eerste drie Grands Prix van het seizoen 1982, ter vervanging van een geblesseerde Marc Surer. Maar midden in de staking van de coureurs kondigde hij aan Kyalami zijn terugtrekking uit de F1 aan, wat hem "walgt".

Hij keert terug naar Can-Am binnen het VDS-team, waarvoor hij alleen in de eerste ronde zal strijden. Omdat de F1 zijn diensten weer nodig heeft.

De roep van Maranello

Tambay zal nummer 27, dierbaar bij de Scuderia, laten schitteren / © DPPI

Deze keer komt het telefoontje van Didier Pironi en gaat het om de vervanging van Gilles Villeneuve (Patricks goede vriend) in de cockpit van Ferrari nr. 27.

Na een paar dagen nadenken aanvaardt hij deze delicate missie. Toen Patrick de 126 C2 op Zandvoort ontdekte, was hij tevreden met de 8e plaats, maar door als derde te eindigen op Brands Hatch behaalde hij uiteindelijk zijn eerste Grand Prix-podium. Na een 3e plaats bij Paul Ricard werd hij de enige coureur van het team in Hockenheim, na het ongeval van Pironi tijdens de tests.

In plaats van toe te geven aan de druk, behaalde Tambay de prestatie om de Duitse GP te winnen nadat hij de Renault van Arnoux had ingehaald. Als 4e op Zeltweg en 2e in Monza trok hij zich vanwege een hernia terug uit Dijon voor de GP van Zwitserland, evenals voor Las Vegas (VS).

Ondanks alles eindigde hij zijn halve seizoen op de 7e plaats, nadat hij grotendeels had bijgedragen aan de titel van de Scuderia's Constructors. Hij werd in 1983 beloond met een basisplaats naast zijn beste vijand, René Arnoux. Na een 5e plaats in Rio behaalde hij zijn eerste pole position in Long Beach, waar hij een botsing kreeg.

Na een 4e plaats op Paul Ricard won hij op Imola nadat de Brabham de Patrese crashte: een zeer symbolische overwinning met deze nummer 27 die de fans zo dierbaar is. 4e in Monaco, daarna 2e in Zolder, Patrick is dan in de running voor de wereldtitel, maar zijn teamgenoot Arnoux neemt de leiding bij Ferrari.

Na twee derde plaatsen in Montreal en Silverstone tekende Tambay twee poleposities op Hockenheim en Zeltweg, waar hij in de race telkens werd verraden door zijn monteurs. Ondanks een 3e plaats op Zandvoort en een 2e op Monza zal hij tevreden zijn met de uiteindelijke 4e plaats. Een nieuwe pole position op Kyalami zal de aanstaande komst van Michele Alboreto naar Maranello niet verhinderen.

>> LEES OOK: Overwinningen van Patrick Tambay in de F1: Duitsland 1982 (1/2)

De Renault-jaren

Tambay tijdens de Nederlandse Grand Prix van 1985 met Renault / © DPPI

Patrick vindt onderdak bij Renault, waar hij vervangt Alain Prost en 1984. Tâche d’autant plus lourde qu’Alain a rejoint Lauda au sein d’une équipe McLaren-Porsche au dessus du lot. Dans ce contexte, Renault n’est plus un candidat au titre, la RE50 se montrant trop gourmande et peu fiable.

5e in Rio, Patrick beleeft zijn beste weekend in Dijon. Hij is auteur van de vijfde pole position uit zijn carrière en loopt voorop voordat hij toegaf aan Lauda. Deze 5e plaats zal zijn enige podiumplaats van het seizoen zijn, vooral omdat in Monaco de twee Renaults aan de start blijven hangen.

Patrick, slachtoffer van een gebroken kuitbeen, trok zich na de vrije training terug uit Montreal, voordat hij terugkeerde naar Detroit. 5e in Hockenheim en 6e in Zandvoort, de leider van het Renault-team eindigde het seizoen op een teleurstellende 11e plaats, nadat hij vier plaatsen werd verslagen door Derek Warwick. Dit duo werd in 1985 vernieuwd binnen een Renault-team dat aan het einde van het seizoen aankondigde zich terug te trekken.

Met een identiek resultaat voor Patrick: 11e met 11 punten… maar dit keer twee plaatsen voorsprong op zijn teamgenoot. Na een goede seizoensstart (5e in Rio, 3e in Estoril en Imola) behaalt de Fransman op Paul Ricard slechts een bescheiden 6e plaats.

Einde van F1-carrière bij Haas Lola

1986 wordt zijn laatste seizoen, binnen een Lola-team onder leiding van een oude bekende, Carl Haas. Met de Hart-motor bracht de start van het seizoen Jerez slechts een 8e plaats. De langverwachte Ford V6-turbo arriveert pas bij de 4e Grand Prix, in Monaco, maar het is een teleurstelling.

Bovendien raakte Patrick geblesseerd tijdens de tests in Montreal (Canada) en moest hij zich terugtrekken, evenals in Detroit (VS). Hij kon het niet beter doen dan 5e op Zeltweg en trok zich tegelijkertijd met het Amerikaanse team terug uit de F1.

Hij vervolgde zijn carrière bij rallye-raids (3e in Parijs-Dakar in 1988 en 89). Het was ook in 1989 dat hij 8e werd in het World Sports Prototype Championship op een Jaguar, 2e eindigde in Jarama en 4e in Le Mans. Wij zien het dan binnen IMSA, Op de Bugatti EB110 van Gildo Pallanca-Pastor (1995-96) en in Grand-Prix Masters (2005-06). Terwijl hij de carrière van zijn zoon Adrien volgde, bleef Patrick tot de jaren 1 betrokken bij de F2010 door commentaar te geven op Grands Prix op RMC.