Wolfgang Reip onthult de handicap die hem dwong zijn carrière op te geven

Halverwege de jaren 2010 verscheen de naam van Wolfgang Reip in de kolom GT3-referenties. De Belg, ontdekt dankzij de GT Academy-operatie opgezet door Nissan en Nismo uit de videogame Gran Turismo op PlayStation 3, was zeer snel opgeklommen tot de gelederen van deUithoudingsvermogen GT, totdat hij in 2015 samen met Alex Buncombe en Katsumasa Chiyo werd gekroond in de Blancpain GT Series Endurance Cup.

Maar sinds het einde van zijn programma met M Sport Bentley verdween eind 2016, de inwoner van Etterbeek in de buitenwijken van Brussel, van de radarschermen, op enkele stints in GT Open en Fun Cup na. Niet het talent van deze ex-simracer was de oorzaak, maar ernstige gehoorproblemen.

Via zijn Facebook-profiel besloot Wolfgang Reip zijn handicap bekend te maken. Een moedig besluit, aangezien deernstige hyperacusis blijft een uiterst minderheidsonderwerp op het gebied van de volksgezondheid.

“Het kostte maar één testdag auto waar ik mijn oordopjes niet had ingedaan omdat we die dag geen radio hadden, en ik daarom dacht dat ik ze niet nodig had (zie je hoe ik me niet bewust was van hun beschermende rol en niet alleen een oortelefoon… en geen bewustzijn van het gevaar). Dus ik nam meer dan 115db of zelfs 120db in mijn oren met het geluid van de wind (bovendien met een heel lang stuk op volle kracht, het was een ovaal) gedurende enkele uren en dezelfde avond, toen ik terugkeerde naar het hotel, mijn mijn oren suizen heel luid, fluiten... dat had ik nog nooit van mijn leven gehad. Ik dacht dat het van de ene op de andere dag zou verdwijnen, zoals velen na een nachtclub, maar dat was niet het geval.

In de dagen die volgden verdween het zoemen, ik hield links een heel hoog fluitend geluid en rechts een blazend geluid. Maar het was licht en ik raakte er snel aan gewend. 2/3 weken later begon ik de eerste symptomen van hyperacusis te krijgen, ik merkte het voor het eerst tijdens de lunch, in het restaurant, ik had moeite met het verdragen van het geluid van bestek, de schreeuwende kinderen, en deze symptomen werden erger, ik had geen idee wat er gebeurde. Ik was extreem bang voor mijn carrière, Ik had nog zoveel dromen. De KNO's waren hulpeloos. De ‘irritaties’ veranderden al snel in brandende oren, bijvoorbeeld na het vliegtuig, na het rijden, in een restaurant, in de bioscoop enz...

Vanaf dat moment begon ik mijn oren te beschermen zodra een sessie groen werd als ik op een circuit stond, systematisch, bij alle races en testsessies. Maar ook 's avonds, in de bioscoop, in het vliegtuig, in een auto op de snelweg en ik luisterde eerst nauwelijks naar muziek etc. En ik kreeg een tweede kans, na ongeveer anderhalf jaar ging het beter, ik Ik was niet genezen, maar het ging veel beter, ondanks mijn carrière. Ik zou relatief normaal kunnen leven, met bescherming op lawaaierige plaatsen.

Toen ik het vertrouwen terugkreeg, ging ik 's avonds wat meer uit en ondanks de files had ik het gevoel dat ik de volgende dagen een terugval kreeg, maar dat ging altijd over. Door de jaren heen werd het echter met elke nieuwe ‘overdrijving’ een beetje erger. Toen in 2017 de deal werd getekend om de 24 Hours of Zolder in Norma te doen met een optie op meer als dat zou gebeuren, moest ik me terugtrekken. Sterker nog, tijdens mijn eerste testdag die sportief heel goed verliep, had ik al snel door dat dit niet ging lukken, de auto maakte naast de wind veel te veel lawaai (open auto). Na deze dag voelde ik een grote terugval, onmogelijk voor te stellen dat ik de 24 uur zou hebben volgehouden, het zou auditieve zelfmoord zijn geweest.

Tijdens mijn laatste races moeten de ingenieurs en monteurs niet vergeten dat ik voortdurend vroeg om het volume van de radio lager te zetten, die vaak extreem luid was zodat het duidelijk hoorbaar was boven de geluiden van de auto uit, maar het deed pijn aan mijn oren. En dan, om een ​​of andere reden die niet duidelijk gedefinieerd is, Vanaf begin 2020 was het een afdaling naar de hel.

Het leven van de voormalig winnaar van de Bathurst 12 Hours (in 2015) is ontzettend zwaar. " Bulk, Ik moet zwijgen, Ik kan geen geluid meer op elektronische apparaten zetten, geen avonden meer met vrienden, de stad, geen muziek, rustig wandelen zonder verkeer, douchen zonder noise-cancelling koptelefoon, met een normale stem spreken (gedwongen fluisteren) etc.

Ik ben nu al blij dat ik onafhankelijk ben en met oordopjes en noise-cancelling koptelefoons in de winkel kan shoppen. Daar komt bij dat ik dat heb tinnitus nu zeer krachtig, op frequenties die u hier wilt. Een permanent gepersonaliseerd concert.

Het gehoor is niet ontworpen voor het moderne leven. De evolutie had niet voorzien dat we een koptelefoon in onze oren zouden stoppen, geluid zouden kunnen versterken en allerlei machines zouden uitvinden die meer geluid maken dan elkaar. Biologisch gezien zijn we gemaakt om de geluiden van de natuur te horen, toch een behoorlijk verschil…. Dus in theorie zouden deze pathologieën niet mogen voorkomen. Het is niet dat we slecht zijn, maar dat we hebben onze biologische grenzen volledig verwaarloosd.

Het menselijk oor gaat achteruit door een plotseling, zeer hard geluid of door langdurige blootstelling aan harde geluiden. Voor mij was het een mix van beide.

Van meer dan 8 uur blootstelling per 24 uur bij een volume van 80 decibel beschadigen we onze oren, vervolgens delen we de maximale tijd vóór schade door twee per 3 decibel, waarbij de schaal logaritmisch is, elke 3 decibel wordt het vermogen verdubbeld, dus 83 db, meer dan 4 uur, 86 db, meer dan 2 uur, bij 101 db beschadig je je oren onherstelbaar na 3 minuten. Ja, en we zijn er heel snel, een luidruchtig restaurant is 90 db, nachtclub vaak boven de 100…

Het geluid van de wind in een helm is gewoonweg verbluffend, alle motorrijders moeten oordopjes dragen, en nog meer bestuurders van open maar gesloten auto's. Bij 100 km/uur is het gemeten geluid voor de beste motorhelmen 100 db! Dus stel je voor bij 200 km/u…. of zelfs 300, het is meteen een schande.

Maak er een gewoonte van om de geluidsomgeving met je telefoon te meten, bescherm je oren zodra deze de 90 dB overschrijdt, je voorkomt in het beste geval gehoorverlies, in het slechtste geval wat ik heb. En bescherm uzelf systematisch tijdens het motorrijden, karting 2-takt, in clubs, in bars met luide muziek, op circuits,...”

Wolfgang Reip probeert met deze getuigenis het publieke bewustzijn over deze ziekte te vergroten. “ Als mijn voorbeeld nog maar één persoon kan aanmoedigen om zijn oren te beschermen, dan is de missie geslaagd. “