Overwinningen van Patrick Tambay in de F1: San Marino 1983 (2/2)

Onmogelijk om het aantal fans nauwkeurig te tellen, die met tienduizenden naar het Dino-circuit kwamen Ferrari van Imola op zondag 1 mei 1983. Geplaatst op de tribunes, maar ook op de gigantische reclamepanelen en de hekken langs de route, brachten de supporters van de Reds hun ochtend door met bidden dat een goed verhaal de ruzie van 25 april 1982 zou uitwissen .

LEES OOK > Patrick Tambay (1949-2022)

Ze waren er al op deze valse feestdag, toen de broers Didier Pironi en Gilles Villeneuve voorgoed vertrokken. De Quebecer zag in de overwinning van de Fransman een verraad dat hij nooit vergaf, tot aan zijn dood twee weken later tijdens testen in Zolder (België). Een jaar is verstreken, maar het verlies van de Canadese virtuoos blijft pijnlijk.

Een anonieme toeschouwer had de tijd om op startlocatie #3 een vlag van esdoornblad te schilderen, die van Gilles Villeneuve vorig jaar. Toevallig is het ook de derde beste tijd behaald door de Ferrari 126 C2B van Patrick Tambay, drager van het legendarische startnummer 27, die van zijn overleden Franstalige vriend.

Het gewicht is aanvankelijk te groot voor Patrick Tambay, wiens emotionele karakter niet goed past bij de enorme inzet en de symbolen die deze vierde ontmoeting van het seizoen uitdraagt. “Het halfuur voor vertrek vormt het meest intense moment uit mijn carrière, gaf hij tien jaar geleden bescheiden toe. De intensiteit was te sterk. » Heeft hij gehuild? Ja, ook al zal zijn waardigheid hem er altijd van weerhouden dit openlijk te zeggen.

“Het duurde bijna een kwartier en twintig minuten, zonder te weten of ik de situatie weer onder controle zou krijgen. Het is een intiem moment. De monteurs om mij heen waren erg bezorgd. Ik heb altijd de reputatie gehad een gevoelige man te zijn, een beetje te gevoelig misschien. Maar ik kon er weer bovenop komen. »

Patrick Tambay is een van de laatste coureurs die aan de start verschijnt. “Ik stopte voor de vlag, uit respect voor het publiek en voor Gilles. » Als ze de man met de blauw-witte helm zien, roepen toeschouwers hem toe: “Gilles, Tambay, due cuori, un nummer 27” (twee harten, een getal 27) of zelfs ‘Patrick, vince van Gilles » (overwinning voor Gilles).

LEES OOK > Overwinningen van Patrick Tambay in de F1: Duitsland 1982 (1/2)

Geschokt probeert Patrick Tambay zijn hoofd leeg te maken. Toen de lichten uitgingen, profiteerde hij van het afslaan van de motor van Nelson Piquet (Brabham) om naar de tweede plaats te klimmen, achter zijn teamgenoot. René Arnoux. Maar een zeer ondernemende Riccardo Patrese haalt hem een ​​paar rondjes verder in. De Brabham, voorzien van zachtere banden en een minder volle tank, maakte korte metten met de Franse leider en verpestte het fansfeest. Ondanks zijn Italiaanse nationaliteit is Riccardo Patrese niet in de harten van liefhebbers van steigerende paarden. We moesten wachten tot de 35e ronde voordat Patrick Tambay de leiding nam in het tankspel en met een beter tempo dan René Arnoux.

Terug naar de tweede plaats na zijn pitstop begon Riccardo Patrese een achtervolging voor Ferrari nr. 27, vergemakkelijkt door de storingen van de hoogtoerige turbo V6 van de Fransman. “In de Tamburello-bocht had ik problemen met de brandstoftoevoer, de motor schokte”, herinnerde Tambay zich, die niet kan vechten tegen de opkomst van zijn rivaal. “Dat is achteraf makkelijk gezegd, maar ik dacht aan niets anders dan de race uitrijden, met behoud van de motor. Toen het probleem zich voordeed, zei ik tegen mezelf: ‘Ah shit, het is voorbij, ik ga het weer opgeven’, hij legde uit naar de Beyond the Grid-podcast in 2019.

Nog steeds aan de leiding zal Patrick Tambay plotseling een ervaring meemaken waarvoor hij nooit een rationele verklaring heeft gevonden. Is er zelfs maar één? “Een paar ronden voor het einde kreeg ik een klap op mijn hoofd. Ik weet niet wat het was, misschien een vogel. Ik draaide mijn hoofd om, maar kon niets zien dat erop zou wijzen dat er iets op mijn helm was gevallen. Ik had het gevoel gewekt te worden door iets spiritueels. Ik ben een beetje een mysticus. Ik dacht dat Gilles in de auto zat. »

Riccardo Patrese denkt nog lang niet na over de kracht van het hiernamaals. Hij bleef aanvallen en passeerde de Ferrari met nog vijf ronden te gaan. De massa lijkt gezegd. Maar drie beurten later juichen de fans opnieuw: de leider zit in de rail, na een verbazingwekkende rijfout!

“Ik wist dat ik een grote kans om te winnen had verloren, verklaarde hij in 2004 tegenover het Engelse tijdschrift Motorsport. Toen ik uit de auto stapte, ging ik zo op in mijn eigen gedachten dat het me niet zoveel kon schelen wat er om me heen gebeurde. Pas 's avonds, terwijl ik tv keek, besefte ik wat de fans hadden gedaan. Voor hen was het Ferrari of niets. »

Aan het stuur van een auto in slechte staat kan Patrick Tambay rustig naar de finish rijden die hij met beide armen omhoog oversteekt, voordat hij kapot gaat... in de vertragingsronde, precies op de plaats waar het wrak van Patrese ligt! Het publiek kan het niet langer volhouden. Hij dringt het circuit binnen en draagt ​​letterlijk hun held in triomf. De helm van de winnaar krijgt nieuwe klopjes, felicitaties, en een man werpt zichzelf vierkant op zijn nek. De rel wordt ternauwernood vermeden; Patrick Tambay maakt zich los van het gevecht en rent naar de carabinieri, die hem komen begeleiden naar een Alfa Romeo om hem naar het podium te brengen.

“Dit is de gelukkigste dag van mijn leven als piloot. De hele race bleef ik aan Gilles Villeneuve denken. Ik draag deze overwinning aan hem op. » De adem van de overwinning was zeker bij hem.