Verzamelaar Ayrton Senna – De pool in de geschiedenis

Het uitoefenen van pole position is al tientallen jaren bekend bij alle autosportliefhebbers. De deelnemer die er in de praktijk in slaagt om zo snel mogelijk een ronde op het circuit af te leggen, wint het recht om te starten vanaf de meest voordelige locatie op de startgrid. Eenvoudig, eenvoudig. Stel je nu voor dat deze strijd tegen de chronometer in Europa in de eerste helft van de XNUMXe eeuw van geen belang was. En niet zonder reden: het bestond niet! Dit verdient enige verduidelijking.

Allereerst: wie pole position zegt, zegt de startgrid. Om de uitvinding van dit proces te vinden, moeten we heel, heel lang teruggaan, naar een tijd waarin het idee van een auto nog niet eens was ontkiemd in de hersenen van de beste ingenieurs. Deze tijd is die van het oude Griekenland. Avant-garde, de organisatoren van de Olympische Spelen creëerden in het jaar 680 voor Christus de quadriga-wagenevenementen (vier paarden) in het hart van een renbaan die tegen de klok in gereden kon worden. Deelnemers stellen zich op dezelfde lijn op, maar hun positie wordt bepaald door gelijkspel; het lijkt er nu al op dat de atleet die naar het turntouw springt een voordeel zal hebben.

Door de val van het Romeinse Rijk in 476 n.Chr. raakten wagenrennen in de vergetelheid. Pas aan het einde van de middeleeuwen kreeg sport dankzij de Britse vorsten weer een plaats in de westerse samenleving. In de 1e eeuw kwam de uitvinding van de moderne hippodroom en de regelgeving voor paardenraces. Hier creëren we de link met onze favoriete sport. Net als in de oudheid dicteert het toeval de hiërarchie van de startlijn. De jockey die startnummer XNUMX ontvangt, begint het verst binnen het veld.

Deze positie is voordelig omdat het paard minder afstand moet afleggen dan zijn rivalen die zich verder buiten de baan bevinden. De komst van de paardenraces wordt gemarkeerd door een paal (“paal” in de taal van Shakespeare). Bovendien is de berijder die aan het touw vertrekt ook houder van de beroemde ‘pole position’, letterlijk de ‘postpositie’. Net als een groot deel van het lexicon van de motorsport (Grand Prix, paddock), vindt pole position zijn oorsprong in de paardensportwereld.

De Amerikanen hebben een idee

Kort vóór het begin van de 1906e eeuw vermenigvuldigden de autoraces zich in de vorm van marathons die verre steden met elkaar verbinden (Parijs-Bordeaux-Parijs, Parijs-Berlijn, enz.). Ook hier geven wij de voorkeur aan loting om de startvolgorde te bepalen, waarbij tussen elk voertuig een interval van enkele minuten wordt gelaten. Dit format werd voortgezet tijdens de eerste Franse Grand Prix, gehouden in Le Mans (Sarthe), in XNUMX. In Frankrijk begonnen de races zonder observatieronde, terwijl je in het land van Uncle Sam de meedogenloze fase van de kwalificatie moest passeren.

Het Indianapolis 500 Mile-evenement is inderdaad een voorloper. Toen het in 1911 verscheen, organiseerden de organisatoren trainingssessies die niet zo ver verwijderd waren van de hedendaagse sessies. Deelnemers hebben drie pogingen om een ​​gemiddelde snelheid van minimaal 75 mph (121 km/u) te registreren over een afstand van 400 meter. Het raster wordt dan gevormd na... de datum van ontvangst van de registratiebestanden op het Indianapolis Motor Speedway-kantoor! De Amerikanen bevrijden zich graag van gewoonten en gebruiken, zoals blijkt uit de beslissing om de ‘pacecar’-poleman van het evenement te benoemen. Het jaar daarop behaalde David Bruce-Brown het beste gemiddelde over een ronde, maar werd afgewezen op de 23e en voorlaatste plaats. Moraal van het verhaal: laat nooit administratief papierwerk rondslingeren!

Late innovatie

Het zou nodig zijn om tot 1915 te wachten voordat de 500 Miles de startgrid zou vaststellen op basis van de resultaten van de tests. Dit was geschikt voor concurrenten van het Oude Continent, wier brieven doorgaans later arriveerden dan de post van Amerikaanse piloten. In onze regio's heeft de kwalificatieoefening nog steeds geen nut voor de start van de race, afgezien van het voorbereiden van de monteurs. En nogmaals, de omstandigheden zijn niet streng. Als bewijs nemen we de Franse Grand Prix van 1914, de laatste vooroorlogse competitie. Drie weken van tevoren worden er twee trainingen gehouden die elk slechts 90 minuten duren, tussen 3 uur en 30 uur. De wegen van het circuit van Lyon zijn dan nog open voor verkeer en een ongeluk met de lokale bevolking zou niet welkom zijn...

Toen het begin jaren twintig werd hervat, hebben we niets veranderd aan een formule die goed verankerd leek. De glorieuze onzekerheid van de sport moet letterlijk worden genomen, en de ambachtelijke sfeer van de autosport past goed bij deze regel van loting. Zeker, er zijn polemen in deze periode, maar deze gave heeft geen sportieve waarde. Erger nog, het veiligheidsprobleem begint zich te voordoen wanneer concurrenten tegelijkertijd starten op circuits met een minder extravagante lengte.

De smalheid van het circuit dat werd gebruikt voor de Grand Prix van Monaco, bedacht in 1929, verergert dit fenomeen. Hoe kunnen de snelste deelnemers zich een weg banen door langzamere tegenstanders zonder een ongeluk te riskeren? Charles Faroux, directeur van het evenement, wijzigde het sportreglement een paar dagen voor de vijfde editie in 1933. De startplaatsen worden nu toegewezen op basis van de beste ronde die de coureur tijdens de drie oefensessies heeft behaald. De sport is er eindelijk uit gegroeid.

Bonus voor durf

Dit proces zou echter vóór 1948 niet populair zijn. In deze periode zullen verschillende methoden met elkaar concurreren, tussen de kwalificatierondes in Zwitserland (opgenomen door de Rallycross later), en de loting, vooral in België. De drie ingrediënten die de gebruikelijke route naar de start van een Grand Prix vormen, namelijk de training, de startgrid en de pole position gereserveerd voor de snelste coureur, zullen worden opgenomen in de reglementen van het eerste Wereldkampioenschap van Formule 1 in het voorjaar van 1950. Sindsdien is dit pad onveranderlijk gebleken, in tegenstelling tot het kwalificatieformat.

Onder leiding van Bernie Ecclestone werden de twee sessies op vrijdag en zaterdag in 1996 samengebracht tot een nerveuzere sessie, met het idee een sexier product voor televisie aan te bieden. De zorg voor de show bereikte zijn hoogtepunt in 2003, toen de eenzitters slechts één ronde hadden om een ​​tijd neer te zetten. Gegarandeerd spektakel, maar veranderende baanomstandigheden zijn een klap voor de eerlijkheid. Er werden verschillende wijzigingen aangebracht totdat de F1 in 2006 een schone lei maakte en een eliminatiesysteem in drie fasen invoerde (Q1, Q2, Q3). Het patroon zet zich vandaag de dag voort, ondanks een korte periode in 2016, toen de langzaamste bestuurders elke 90 seconden verdwenen. Een zoektocht naar het extreme, de jacht op pole position kreeg zijn adel na de Tweede Wereldoorlog, in een tijd waarin de professionalisering van de Formule 1 vorm kreeg.

DE VERZAMELAAR AYRTON SENNA THE POLE HUNTER, IS ALTIJD BESCHIKBAAR VOOR DE UITZONDERLIJKE PRIJS VAN 5 EURO (3 EURO IN DIGITAAL): https://autohebdo.aboshop.fr/common/categories/12

Verzamelaar AUTOhebdo Ayrton Senna De polenjager.

LEES OOK: Verzamelaar Ayrton Senna; De Pooljager