De 24 uur van Le Mans bestaan ​​vandaag 100 jaar!

Nadat ze op 22 juli 1894 de geneugten van snelheid ontdekten tussen Parijs en Rouen, tijdens wat de geschiedenis ingaat als de eerste autorace ter wereld, zagen fans van deze sport de discipline snel evolueren. Dat is het einde van de stad-tot-stad-races, het is tijd voor circuits! Bovendien decentraliseert de concurrentie zich richting autobolwerken die niet noodzakelijkerwijs hoofdsteden zijn. Zo garandeerde de Automobile Club de la Sarthe in 1906 in Le Mans, onder leiding van Georges Durand, de algemeen secretaris ervan, de organisatie van de ACF Grand Prix op een circuit van 103,180 km, dat twaalf keer in twee dagen moest worden afgelegd!

Szisz aan Renault dringt zich op aan Nazzaro's Fiat. Een jaar later verscheen het begrip duur. Van 28 tot 29 juni 1907 werd in Brooklands, Engeland, een 24-uursrace georganiseerd. De winnaar, Selwyn Edge op Napier, legde 2551 km af met een gemiddelde van 107,25 km/u. Het evenement blijft bijna onopgemerkt en bevindt zich buiten de groep evenementen die de ACF GP, de Tourist Trophy, de Florio Cup en de Florio Targa zijn (die niets met elkaar te maken hebben), het Circuit des Ardennes, de Indianapolis 500 of de Vanderbilt Cup. Beetje bij beetje organiseerden de grootste landen hun Grand Prix, zozeer zelfs dat de autosport afstand nam van productieauto's.

De drie Chenard & Walcker bereikten de finish.

Drie mannen en een idee...

Tijdens de Autosalon van 1922 leggen Georges Durand, nog steeds algemeen secretaris van een Automobielclub, nu die van het Westen, de journalist Charles Faroux en Emile Coquille, directeur-directeur van het spaakwielbedrijf Rudge en Witworth, de laatste hand aan de regels voor een evenement gepland voor het einde van de lente van 1923. Er zal gedurende 24 uur worden gestreden door uitsluitend productiemodellen. De teksten specificeren ook dat de auto naast de bestuurder ook verzwaarde tassen van 60 kg moet vervoeren, wat overeenkomt met het theoretische gewicht van drie passagiers aan boord, en dat alleen de 1100 cm 3 tweezitsmodellen kunnen zijn.

Ten slotte moet de bestuurder alleen reparaties, tanken en bandenwissels uitvoeren, maar omwille van de veiligheid hebben concurrenten de mogelijkheid om twee bestuurders per auto in te huren. Het reglement specificeert ook dat er geen classificatie gepland is; de auto's streven er alleen naar om toegelaten te worden tot de start van de editie van 1924 na een minimumafstand te hebben afgelegd, afhankelijk van de cilinderinhoud van de auto (920 km voor de 1100 cm3, 1200 voor de twee liter, 1350 voor de 3 liter en tot 1600 km voor de 6,5 liter, maximaal toegestane cilinderinhoud).

De eerste geplande ranking is gepland voor de gecombineerde drie edities 1923-24-25. Niet gemakkelijk te begrijpen voor het publiek en te gebruiken door fabrikanten. Maar Le Mans versterkt zijn reputatie als mekka voor de autosport met dit evenement genaamd de Grand Prix de Vitesse enUithoudingsvermogen en die, zoals de naam aangeeft, twee zeer verschillende begrippen vermengt. Vanwege de lengte van de dagen is gekozen voor het weekend van 26-27 mei. De verlichtingsproblemen van de auto's, maar ook van de installaties en de baan lijken daarmee geminimaliseerd.

Drieëndertig auto's, allemaal Fransen, met uitzondering van een Bentley geregistreerd zonder toestemming van WO Bentley en twee 5,3-liter Excelsiors uit België, stonden aanvankelijk opgesteld met de even nummers aan de ene kant van de baan en de oneven nummers aan de overkant. Lorraine-Dietrich en Chenard & Walcker, merken die elk twee modellen van drie liter inbrachten, behoren tot de favorieten. Een Delage, twee Bugatti Brescia 16S, twee Brasiers, twee Bignans en vier Rolland Pilains vormen de middelgrote klasse, terwijl het ‘kleine’ peloton wordt geleid door twee Sara’s tegenover twee Salmsons, twee Georges Irats, twee Corre La Licorne, een Amilcar , een Montier Special en een Vinot Deguingand.

Technologisch voor op de concurrentie verdween de Franse fabrikant helaas in 1940.

In het donker en in de modder

Om 16 uur, onder verschrikkelijk weer dat de baan al snel in een modderpoel veranderde, vond de start van de eerste 24 uur plaats. Gelegen in een bevoorrechte positie stijgen de grote auto's snel op. De geschiedenis vermeldt dat André Lagache (Chenard & Walcker) de eerste ronde aan de leiding reed. Door de regen hadden de snelste auto's er ruim tien minuten over nodig om het 17,252 kilometer lange circuit af te leggen. De Chenard & Walcker leggen hun ritme op met in hun kielzog alleen de Bignan van Victor Gros en Raymond van Tornaco. De voortijdige komst van de duisternis brengt een waterval van ongeplande zorgen met zich mee. Als gevolg van trillingen door de frames zijn er talloze storingen in verlichtingssystemen. Maar omdat van stoppen geen sprake is, rijden sommigen zonder het minste licht.

De eerste stopzetting van de race was die van de Sara van Piazzoli-Marandet, die in een greppel belandde nadat een van zijn coureurs in het donker van de weg was geraakt. Halverwege de race passeert de Bentley de Bignan terwijl Lagache-Léonard twee ronden voorsprong heeft op de andere Chenard & Walcker, die van Bachmann-Dauvergne. De Britse auto staat vijf ronden van de leiding. Ze had een belangrijkere rol kunnen spelen, maar John Duff en Franck Clement werden het slachtoffer van twee stenen waardoor een lamp en vervolgens de brandstoftank kapot gingen, terwijl ze naar de tweede plaats steeg. Wat voor de Britten overblijft is het ronderecord en de zekerheid dat ze een auto hebben met duidelijk potentieel.

Uiteindelijk behaalden Chenard & Walcker de dubbel voor Bignan, slachtoffer van een ongewoon incident, met het oog op de finish. Terwijl de organisatoren de auto's bij hun stand stopten voor een laatste parade, werd Victor Gros aangereden door een Chenard & Walcker die met hoge snelheid reed en moest hij met ernstige verwondingen naar het ziekenhuis worden gebracht.

Ondanks hier en daar wat minpuntjes zijn de resultaten van deze eerste editie positief, aangezien 30 auto's zich kwalificeerden voor de meeting van 1924. Merk op dat sommige concurrenten voor reclamedoeleinden hun verbruik lieten controleren. De ambtenaren noteren 8,650 liter per 100 km voor de Georges Irat en 6 liter voor de Saras! Genoeg om Charles Faroux, directeur van de race, maar tevens hoofdredacteur van de krant La Vie Automobile, toe te laten aankondigen: “Nooit heeft een autorace meer nieuwsgierigheid en meer aanhoudende belangstelling gewekt. » De legende van de 24 uur van Le Mans is in volle gang.

LEES OOK > Het complete programma voor de 24 uur van Le Mans 2023