Speciale test aan boord van de Toyota Yaris WRC

La nuit a été courte, agitée. Comment pouvait-il en être autrement ? Ce n’est pas tous les jours que j’ai rendez-vous avec une championne du monde ! Les souvenirs de mes dernières expériences, en tant que « sac de sable », me reviennent. De grands moments. Celui-ci promet également, car il ne s’agit rien de moins que de m’installer dans le baquet de droite de la Toyota Yaris WRC, degene die de dag ervoor in Finland won met Ott Tanak. Om het avontuur nog gedenkwaardiger te maken, besloot Toyota dat deze co-drive zou plaatsvinden in Finland, waar de vorig jaar gekroonde auto werd ontwikkeld en waar deze wordt gebouwd.

De gekozen locatie ligt ten noorden van Jyväskylä, het kleine stadje waar de rallye. Zoals vaak het geval is in het land van de 1000 meren, ligt de camping midden in het bos en vlakbij een watermassa. De toegangsweg loopt door Puppola, waar het terrein van Tommi Mäkinen Racing is gevestigd. Voor het bezoek wordt het een andere keer! De tijd dringt inderdaad. Toen we aankwamen, was de ontvangst eerste klasse. Tijdens de paar uur die je in deze landelijke omgeving doorbrengt, zullen de leden van Toyota Gazoo Racing er alles aan doen om de ervaring onvergetelijk te maken.

De Yaris staat er braaf onder de tent, omringd door monteurs, wier avond kort was met het dubbele podium om het te vieren. Verrassing: de drie chauffeurs zijn ook aanwezig en krijgen binnenkort gezelschap van een glimlachende Tommi Mäkinen. Beschikbaar, Kris Meeke steekt zijn teleurstelling niet onder stoelen of banken bij de melding van zijn vertrek de dag ervoor. Ott Tänak zit aan zijn telefoon gekluisterd, maar lijkt meer ontspannen dan normaal, terwijl Jari-Matti Latvala, mijn “chauffeur” vandaag, al druk bezig is met de auto. Vanuit onze auto!

Voordat je bij haar komt, moet je de reeks 'aankleden' doorlopen. Pak, capuchon, helm, Hans... Ik zie er bijna uit als een echte co-piloot, maar ik kan niet zeggen of het vreemde gevoel dat me in zijn greep houdt het feit is dat ik me belachelijk voel, niet op mijn plaats in deze prachtige kleding die de bemanning draagt. draag als een tweede huid, of als het het ongeduld is om in de stoel te gaan zitten. Instructies worden in het Fins gegeven. Het is tijd ! Het maakt deel uit van het ritueel en het is altijd een heel spannend moment.

Voor iemand die niet aan de autosport doet, is het niet vanzelfsprekend om in een racewagen te stappen. Ik denk dat ik zelfs vergat te ademen! De stang blokkeert de weg, de stoel lijkt meer gemaakt voor een grote baby en er is geen handvat om je aan vast te houden... maar hoe lekker is het als het harnas strak zit en je jezelf verankerd in het WRC bevindt! Ik ben me ervan bewust dat vanaf dit moment de film in een stroomversnelling zal komen. Het is op dit moment dat de dromen van de nacht terugkeren. Wat moet ik nu onthouden om te kijken? Er is eigenlijk niet veel te zien. Het zal geen verrassing zijn dat het interieur zo kaal mogelijk is. Geen bekleding, geen comfort, zwart, wat reflecties vermijdt, het wit van de schaal, de gele markering op het stuur... Omdat de stoel erg laag is geplaatst voor de best mogelijke gewichtsverdeling, is zelfs het zicht naar voren beperkt.

Precies daar, een paar centimeter verderop, glimlacht Jari-Matti. Altijd benaderbaar, ik wijs hem erop dat we elkaar al meer dan 15 jaar ontmoeten en dat ik moest wachten tot hij het record voor het aantal WRC-starts (204) had om eindelijk met hem mee te rijden. De Fin lacht. Zijn stem in de headset is heel dichtbij, alsof hij rechtstreeks in mijn oor spreekt. Ondanks de drie dagen van hevige strijd die zojuist zijn geëindigd, lijkt hij niet afgemat. “Het is altijd een plezier om in zo'n auto te rijden... en vandaag is er veel minder druk dan gisteren! », lacht hij, terwijl hij met zijn hand aangeeft dat hij heeft begrepen dat de basis was " duidelijk ".

Zoete brutaliteit

De eerste is verloofd. Zoals vaak het geval is, is deze ‘sklong’ verrassend, maar niets om je zorgen over te maken. We verlaten onze locatie om snel het pad te bereiken dat voor deze doop is gepland. Onmiddellijk trapt Jari-Matti het gaspedaal in en de Yaris vliegt over een hobbel. Welkom in Finland! Sommige krappe bochten worden ingeslikt met de neus in het touw en de achterkant vegend. Het plezier is enorm. Het heeft geen zin om als specialist te willen optreden en te willen vergelijken met de oude WRC's. Het is te kort, te brutaal en absoluut geen natuurlijke sensatie om aan dit soort analyses te beginnen. Voor degenen die van rallyrijden houden, is het de ultieme ervaring, absoluut geluk. De angst is niet eens aanwezig. Ze had geen tijd om te volgen...

De rechterhand van mijn piloot klemt zich vast aan de handrem. U-bocht. Met een schreeuw betreedt de Toyota het podium in de andere richting. Deze keer zeg ik tegen mezelf dat ik mijn ogen van de voorruit moet halen om me te concentreren op wat mijn buurman doet. Gemakkelijk om te zeggen ! Wat verrast is de zachtheid van de gebaren. Zijn vingers wekken de indruk dat hij de peddel aanraakt om van versnelling te veranderen. Tussen twee slagen laat hij het stuur los om het dakluik te openen! Geen reden tot paniek, alles is onder controle. Het ziet er heel eenvoudig uit. Jari draait waarschijnlijk maar op een klein percentage van het potentieel van de auto. Voor een occasionele passagier is het echter voldoende om het talent te meten dat nodig is om dergelijke machines tot het uiterste te bedienen. We zullen moeten onthouden dat we in toekomstige commentaren milder moeten zijn... Wat een artiesten! Degene van de dag verontschuldigt zich als hij opnieuw een U-bocht maakt met de handrem. “Ik wist niet dat de basis zo kort zou zijn! »', zei hij tegen mij terwijl hij wachtte tot het stof was neergedaald.

Vervolgens vertrouw ik hem toe dat de ervaring plezierig is, wat hem aan het lachen maakt, “Ja, ja, het is waar dat het best geweldig is om te rijden! » Aangemoedigd door mijn enthousiasme gingen we de andere kant op. De etappe is te kort, erg smal en te kronkelig om het effect van de aerodynamica te beoordelen, maar zou ik dat wel hebben gekund? Er is veel te veel informatie om te verwerken. Een snelle blik op de ‘dans’ van de laarzen op de pedalen, een nieuwe blik op de handen, waarvan de linkerkant veel verder reikt dan de rechterkant, die het schakelen regelt.

Het stuk weg is niet broos, de cocon waarin we ons bevinden oogt niet vijandig. Mijn hoofd is echter nogal aan het deinen en zoals altijd vraag ik me af hoe de co-piloten hun aantekeningen weten te lezen. Nu hij de basisbeginselen uit zijn hoofd heeft geleerd, heeft Jari-Matti het niet meer nodig... en het is veel beter voor hem, net als voor mij. Vervolgens gaat hij langzamer rijden als hij het bouwwerk nadert waaronder hij onze auto stopt. Ziezo, het is al klaar. De volgende “klant” wacht op zijn beurt. Ik schud de Fin de hand. Door mijn gelukzalige uitdrukking weet hij dat hij zijn missie heeft vervuld en mij een gelukkig man heeft gemaakt. Nog niet helemaal hersteld, word ik toch weer een gewone voetganger. Nog steeds helemaal overstuur, je moet er nog steeds aan denken om naar het vliegveld te gaan. Hoewel ook gedaan achter het stuur van een Toyota, zal de terugweg mij dodelijk saai lijken...