Marquez hoopt na zijn operatie terug te keren naar “een goed niveau”. 

Begin juni onderging Marc Marquez een operatie aan zijn rechterarm in de Mayo Clinic in Rochester, Verenigde Staten. Terwijl zijn bewegingen en lijden tijdens elk evenement verminderden, onderging de achtvoudig wereldkampioen een operatie om zijn opperarmbeen, dat 30° was gedraaid, in lijn te brengen.

In de zijlijn van de Duitse GP werd een eerste officieel persbericht gepubliceerd door het Honda Repsol-team om nieuws over de Spanjaard te melden. Op dit moment gaat alles goed en verloopt de genezing. Beetje bij beetje zal Marquez zijn arm kunnen gaan bewegen. 

Aperitivo de verano ?? @ EG00 pic.twitter.com/FxNQpnrKtf

- Marc Márquez (@marcmarquez93) 22 June 2022

Het doel is eerst dat hij vóór 2020 zijn fysieke conditie terugkrijgt. Hij zal de tijd nemen om te herstellen, ook al hoopt Alberto Puig, teammanager van het officiële Honda-team, hem voor het einde van het jaar weer te zien (test na Misano in september?) om deel te nemen aan de ontwikkeling van de RC213V 2023-editie. 

In de tussentijd is hier de open brief van Marc Marquez: 

“Ik heb veel bemoedigende berichten van jullie, de fans, ontvangen, berichten die zeer gewaardeerd worden, vooral in tijden als deze. Ik wil u graag laten weten hoe mijn herstel vordert.

Het idee dat ik misschien nog een operatie zou moeten ondergaan, speelde al sinds september vorig jaar. Wij onderzochten mijn arm periodiek om te kijken hoe de breuk zich na de derde operatie ontwikkelde. Toen het voorseizoen naderde, wilde ik mezelf ervan overtuigen dat ik het kon, onder het motto ‘de kracht zit in de geest’. Maar toen het seizoen begon, besefte ik dat de grenzen heel belangrijk waren. Mijn idee was om het hele seizoen deel te nemen – aangezien het bot sinds de derde operatie niet 100% geconsolideerd was – maar wel met het besef van mijn grenzen en het verbergen van het ongemak, om dagelijkse vragen te vermijden. Alleen degenen die dicht bij mij stonden, waren op de hoogte van de situatie.

Het beslissende moment kwam rond de Franse GP, toen alles klaar was voor een 3D-scanner. We hebben besloten om nog een operatie te ondergaan. De operatie in de Verenigde Staten heeft mij enorm verrast, vanwege de manier waarop ze de pre- en postoperatieve periode planden. Het is heel anders dan in Spanje. De postoperatieve periode verliep heel snel, ik mocht meteen naar buiten, nam het vliegtuig en kon weer naar huis. De voorbereiding daarentegen was zeer zorgvuldig gepland en alles werd ruim van tevoren gedaan.

Voor de operatie was ik in een heel goed humeur, maar in de uren die volgden voelde ik mij steeds slechter, door de verdoving en de pijn. Ik had een slechte tijd gedurende twee of drie dagen, maar omdat het niet de eerste keer was dat mijn arm werd geopereerd en ik al wist wat het zou doen, wist ik dat de pijn normaal was en later zou verdwijnen.

Nu voel ik me redelijk goed omdat de pijn niet bestaat. Ik heb altijd mijn arm geïmmobiliseerd en ik doe lichte passieve mobiliteitsoefeningen. Ik voel me gemotiveerd omdat ik me goed voel, en ik kan niet wachten om te beginnen met herstellen zodra de artsen me dat zeggen, om te zien of mijn arm naar behoren werkt.

Momenteel heb ik een gevoel van hoop. Door de manier waarop ik reed, zag ik mezelf niet veel langer motorrijden – misschien nog een jaar of twee. Na de operatie in Rochester is de hoop er om pijnvrij te kunnen blijven concurreren en plezier te hebben op de fiets.

Ik wacht op een röntgenfoto die in de zesde week wordt gemaakt. Afhankelijk van de resultaten zullen we de weg naar herstel kiezen. Tot die tijd geniet ik van een kleine vakantie, omdat we nog niet aan 100% herstel kunnen beginnen.

Op dit moment plan ik elke dag goed, ook al heb ik het gevoel dat ik veel vrije tijd heb. Ik sta vroeg op en ga een wandeling van anderhalf uur maken. Vervolgens probeer ik mezelf bezig te houden door te bellen naar het team, mijn familie of door dingen in huis te doen. In de middag begin ik voorzichtig met mijn onderlichaam en een beetje op mijn linkerarm te werken.

Soms stop ik om na te denken over motivatie en in mijn geval is de enige conclusie die ik kom, dat de mijne voortkomt uit passie en enthousiasme. Het blijft hetzelfde als ruim tien jaar geleden. Het dwingt me ook om na te denken over het doel, namelijk plezier hebben en op een goed niveau rennen, zonder te lijden of pijn te voelen.

Ik moet zeggen dat ik niet de enige ben op deze genezingsreis. Ik werd gesteund door coureurs als Àlex Crivillé – die iets soortgelijks heeft meegemaakt –, Alberto Puig – met wie ik het meeste contact heb, omdat hij ook de teammanager is van het team Repsol Honda – en ook met Mick Doohan – omdat hij verschillende ernstige verwondingen opliep. Dit zijn de mensen die mij het meeste advies hebben gegeven en ik bedank hen voor hun steun.

Rafa Nadal is ook een maatstaf, want zelfs toen mensen dachten dat hij klaar was, kon hij de pijn overwinnen en opnieuw winnen. Ik was met hem op de Masters 1000 in Madrid. Ik weet alles wat hij heeft geleden en daarom is hij een referentie voor mij, want zelfs als hij niet in zijn beste vorm is, is hij in staat toernooien als Roland Garros te winnen. Ik herinner me dat hij op een persconferentie toegaf dat de pijn zijn humeur had veranderd, en dat begrijp ik.

Voordat ik afscheid neem, wil ik jullie nogmaals bedanken voor de steun die ik van jullie allemaal krijg. Ik beloof je dat ik er alles aan zal doen om weer te rijden en samen een goede tijd te hebben. »