Tony Kanaan: “Ik zou nog 10 jaar kunnen rijden”

Met 23 seizoenen op je naam dacht je dat je alles had gezien, maar toen was daar Covid-19...

Eerlijk gezegd was het voor mij niet zo cruciaal. Omdat ik dit jaar slechts vijf races op ovals hoefde te rijden, zou mijn seizoen pas in mei beginnen, in Indianapolis. Ik was erop voorbereid en uiteindelijk nam ik slechts twee weken later dan gepland deel aan mijn eerste race, in Texas. Ik kan mezelf dus niet vergelijken met de piloten die in Sint-Petersburg zaten en moesten omdraaien.

Was het jouw keuze om genoegen te nemen met ovalen voor je laatste seizoen?

Omdat het team een ​​sponsor had verloren, was een volledig seizoen niet mogelijk. AJ Foyt Racing wilde mij echter een afscheidstournee aanbieden en we vonden deze oplossing voor iedereen geschikt. Ik concentreer me op de ovalen en Seb (Bourdais. De missie van de redactie is om het team naar een nieuw niveau te tillen op de weg en in de stad. Hij is een van de beste coureurs ter wereld en gaat er komen. Elke coureur (Charlie Kimball wordt fulltime aangenomen en Kanaan deelt de nummer 14 met Bourdais en Dalton Kellet. Noot van de redactie) arriveerde met hun sponsors zodat het team overleeft. Ik, oude partners met wie ik had geschitterd.

Hoe heb jij de eerste race, in Texas, ervaren?

Dat was lastig, omdat ik vooraf geen tests kon uitvoeren, zoals gepland. Ik had er nog geen één aangeraakt IndyCar sinds oktober. Acht maanden zonder autorijden was een primeur in mijn carrière. Maar ik waardeerde dit begin van een terugkeer naar de normaliteit. Omdat de training, de kwalificatie en de race allemaal op dezelfde dag plaatsvonden, was het intens. Ik moest me aanpassen, vooral omdat ik nog nooit met het aeroscreen had gereden.

Jullie die zo populair zijn, wat vonden jullie van de besloten sessie?

Het was een vreemd gevoel, de vreemdste uit mijn carrière. In 38 jaar, sinds ik begon karting, Ik had nog nooit voor volledig lege tribunes geracet. Ik heb altijd veel tijd met de fans doorgebracht en dat heb ik echt gemist. Zonder fans is er geen autosport. Het is triest, maar dat is de prijs die je vandaag betaalt voor hardlopen.

Je eindigde als 10e, maar de auto was competitief. Was het een opluchting na twee moeilijke jaren?

Er waren veel veranderingen in het team buiten het seizoen (met name de komst van nieuwe ingenieurs. Noot van de redactie). Ik was blij maar niet verrast. We behoorden de hele dag tot de tien besten, wat veelbelovend is, vooral omdat ik in stijl wil eindigen.

Met de Indy 500, die je in 2013 won, als doel nummer 1…

Absoluut. Ik heb daar altijd goed gepresteerd, zelfs de afgelopen twee jaar. De Indy 500 winnen is ongelooflijk, om het opnieuw te doen tijdens mijn afscheidstournee, ik kan me niet eens voorstellen wat ik zou voelen.

Je verbazingwekkende recordreeks van 318 starts op rij sinds 2001 komt dit weekend tot een einde tijdens de GP van Indianapolis. Voelt het raar?

Het is ongelooflijk, ook al zal dit record ongetwijfeld worden verbroken, misschien door Scott (Dixon, 258 opeenvolgende starts. Noot van de redactie), mijn nummer twee. Maar ik heb al het geluk gehad deze serie te verlengen, aangezien deze begin maart in Sint-Petersburg had moeten eindigen.

 Waren er races waarbij je bijna opgaf?

Ja, twee in het bijzonder. In 2003 brak ik mijn been bij een botsing in Japan met Scott Dixon, tijdens de ronde voor de Indy 500. Ik racete met een beugel van koolstofvezel en 14 schroeven in mijn been (hij was als derde geëindigd. Red.). In 3 brak ik vier ribben tijdens de Indy 2008, maar een week later in Milwaukee stond ik nog aan de start. Ik heb echt geleden tijdens deze twee races, maar ik ben blij dat ik het heb volgehouden.

Hoe heb je IndyCar in ruim twintig jaar zien evolueren?

Na de splitsing van CART en IndyCar (in 1996. Noot van de redactie) had de serie het moeilijk. Maar sinds de komst van Mark Miles (President van IndyCar sinds 2013. Noot van de redactie) en Jay Frye (competitiedirecteur. Noot van de redactie) is de serie elk jaar gegroeid. En de komst van Roger Penske zal hem naar een nieuwe mijlpaal brengen. Op het gebied van de veiligheid hebben we grote vooruitgang geboekt, van de Safer-barrière op het ovaal tot het aeroscreen.

Is er een ontwikkeling waar u spijt van heeft?

Ik zou graag terug willen naar krachtigere auto's. Ik was gewend aan meer dan 1000 pk en vandaag moeten we er ongeveer 600 hebben. Mijn favoriete auto? De Reynard 98i Honda uit mijn eerste seizoen, in 1998.

Huidig ​​in Formula Europa Boxer en in F3 Italië, je leek voorbestemd F1. Hoe ben je naar de Verenigde Staten gekomen?

In Europa had ik het moeilijk vanwege een gebrek aan sponsors. En toen ik besefte dat het moeilijk zou zijn om naar de F1 te gaan, kreeg ik een uitnodiging van Tasman Motorsports, dat Indy Lights domineerde. Ik werd gesponsord door Philip Morris en werkte samen met Helio Castroneves. De deal was duidelijk: als we twee goede jaren hadden, zouden ze ons helpen de overstap naar CART te maken. Tweede in 1996, kampioen in 1997 voor Helio, we bevonden ons allebei in CART in 1998.

Je arriveert zonder een woord Engels te spreken, maar wordt al snel een specialist in ovalen. Hoe leg je het uit?

In eerste instantie vond ik ze niet leuk. Maar door hard te werken besefte ik dat mijn stijl zich goed aanpaste aan deze lijnen. Het is moeilijk uit te leggen, maar optreden op een ovaal is voor mij heel natuurlijk.

In 2003 werd je gerekruteerd door Andretti en scoorde je je eerste podiumplaats op de Indy 500, samen met je landgenoten Helio Castroneves en Gil de Ferran. Wat herinner je je ervan?

Gil, Helio en ik kenden elkaar al heel lang. Het was geweldig voor ons en voor Brazilië, want sinds de dood van Ayrton Senna wilde het land de smaak van triomf herontdekken. Dit podium heeft zijn sporen nagelaten.

Je beste jaren heb je doorgebracht bij Andretti Autosport (2003-2010), waar je de laatste Top 6 nooit hebt verlaten. Hoe heb jij deze periode ervaren?

Met Dan Wheldon en Dario Franchitti vormden we een line-up van zeer hoog niveau. De sfeer in het team was ongelooflijk. Maar op dit moment besef je niet hoeveel geluk je hebt. Vandaag herinner ik me ze als de beste jaren.

Je werd in 2004 gekroond, maar eindigde ook drie keer in de finale. Heb je ergens spijt van?

Neen. Ik heb een titel gewonnen en de Indy 500, dat kunnen maar weinig coureurs zeggen. En je ‘nederlagen’ maken deel uit van je verhaal, van de lessen die je naar de overwinning leiden.

Je moest wachten tot je 12e start bij de Indy 500 om te winnen, in 2013. Geloofde je in een vloek?

Ik heb nooit geloofd dat ik vervloekt was, dat ik een van die geweldige coureurs zou zijn die deze legendarische klassieker niet zou winnen, zoals Michael Andretti. En uiteindelijk bewees ik degenen die zo verkeerd dachten. In 2013 nam ik de dingen zoals ze kwamen, omdat het de laatste race uit mijn carrière zou kunnen zijn. Ik had geen sponsors meer om het seizoen af ​​te maken. Maar ik won en het veranderde mijn leven. Al deze edities waar ik zo dicht bij de overwinning was (vier podia tussen 2003 en 2012. Noot van de redactie) waren niet voor niets. Een legende worden, horen dat je werd uitgeroepen tot winnaar van de 500 Miles, het was een droom die uitkwam. Zelfs vandaag de dag, als ik met het verkeerde been wakker word of een slechte dag heb, kijk ik naar de laatste ronden van deze editie van 2013 en vind ik weer een glimlach.

Door deze overwinning kon je tekenen bij Chip Ganassi. Wat herinner je je van deze jaren in de schaduw van Scott Dixon?

Scott is een van de beste coureurs die ik heb gekend. Ik ben blij dat ik vier jaar in dit geweldige team heb doorgebracht, maar ik denk dat ik de situatie slecht heb aangepakt en mezelf te veel druk heb opgelegd.

De afgelopen twee jaar heb je niet meer meegedaan aan de strijd om de titel. Hoe frustrerend was dat?

Je moet helder zijn over de mogelijkheden van de auto en zoveel mogelijk plezier proberen te hebben. Ik ben mijn smaak voor concurrentie nooit kwijtgeraakt.

Voelt u op uw 45e de gevolgen van de leeftijd?

Eerlijk gezegd ben ik in de beste vorm van mijn leven. Ik ben scherper dan toen ik het kampioenschap of de Indy 500 won. Ik zou 10 jaar langer kunnen rijden. Bovendien ben ik aan het einde van het seizoen nog niet volledig met pensioen. Ik ben van plan om in de toekomst nog aan een paar IndyCar-races deel te nemen. Ik wil graag meedoen aan deIMSA en ik zag mezelf, na het winnen van de Indy 500 en de 24 uur van Daytona, volhouden Le Mans op mijn trackrecord. Zie je, ik heb geen tekort aan projecten.