Neef: “Ik ga dit allemaal vreselijk missen”

Voor Gérard Neveu was het nieuwe jaar zeker bijzonder. Hij is niet langer de directeur van WEC enELMS. Een paar dagen voordat hij zijn post verliet, gaf hij ons een lang interview.

Allereerst: hoe voel je je?

Stuk. Het aangaan van nieuwe uitdagingen geeft mij energie. En tegelijkertijd hield ik enorm van wat ik de afgelopen tien jaar heb gedaan, van de mensen met wie ik heb samengewerkt, en ik zal het allemaal vreselijk missen. Ik heb het in Bahrein (medio november, red.) heel erg gevoeld, in de eerste plaats binnen mijn eigen team.

Een hoofdstuk uit je leven dat eindigt?

Dat heb ik een beetje meegemaakt bij Paul-Ricard (waar hij van 2001 tot 2011 directeur was. Noot van de redactie). Maar op dat moment wist ik waar ik heen ging. Daar valt alles op zijn plaats, maar er volgt een pauze van een paar weken. En ik weet al sinds juli dat ik hier in januari niet zal zijn, dus het is een beetje een rare overgangsperiode, maar ik kijk nu al uit naar andere zeer interessante uitdagingen.

Het WEC heeft jou alleen aan het hoofd gekend...

Dit is waar alle onduidelijkheid ligt. Als je er alles aan doet, heb je het gevoel dat je absoluut noodzakelijk bent. Helemaal verkeerd is het niet, je zult het wel een beetje zijn, maar tegelijkertijd is ieder verhaal, ook dat van het WEC, in feite slechts een aaneenschakeling van afleveringen. De acteurs volgen elkaar op, sommigen blijven langer dan anderen, maar vertrekken allemaal. Dit geldt voor de organisatoren, maar ook voor de coureurs en alle betrokkenen bij deze paddock. Zeker is dat ik tien jaar lang elke ochtend met een glimlach naar mijn werk ging. Ik vond mijn kleine commando van ongeveer dertig mensen (LMEM. Noot van de redactie), verhoogd tot 150 mensen die betrokken waren bij de races. Voor iedereen was het een stukje leven. Door 200 dagen per jaar samen de wereld rond te reizen, ontstaan ​​banden die anders zijn dan die tussen twee collega's die elkaar alleen op kantoor ontmoeten.

Toen u de functie in 2011 aanvaardde, stelde u zich voor dat u zo'n avontuur zou meemaken?

Ik had geen moment kunnen bedenken wat we de afgelopen tien jaar hebben gedaan. Anders had ik heel, heel pretentieus moeten zijn. Het waren Pierre Fillon (toenmalig vice-president van de ACO. Noot van de redactie) en Patrick Peter die mij kwamen zoeken. Ik was al een jaar of tien bij Ricard – de plek die ik nog steeds zo koester – en ik wilde mezelf in gevaar brengen. Het was ingewikkeld om het onbekende in te gaan, vooral omdat ik helemaal niet ondergedompeld was in de ACO-cultuur.Le Mans.

Hoe zou je deze tien jaar aan het hoofd van de WEC en vervolgens de ELMS omschrijven?

Buitengewoon in de eerste zin van het woord. Het was ongewoon werk en vooral een fantastisch menselijk avontuur. Ik heb er altijd naar gestreefd om ervoor te zorgen dat de menselijke factor voorop staat. Het is een kwestie van filosofie. Ondanks een zeer moderne wereld, steeds digitaler en digitaler, heb ik de neiging de mens niet te willen verwaarlozen. Je moet met de tijd weten te leven, maar ik ben ervan overtuigd dat het mensen zijn die het verschil kunnen maken. We zien het vandaag met Covid. Onderzoekers moeten een vaccin vinden en medisch personeel moet voor behandeling zorgen. We hebben zeker middelen, geld, communicatie en politiek nodig, maar zonder mensen werkt niets.

Nog meer in de sport?

Ja, en daarom hou ik van sport in het algemeen. De afgelopen weken ben ik overweldigd door de Vendée Globe. Deze boten zijn technologische pareltjes, maar het hangt allemaal af van één man. Als hij ongelijk heeft, werkt niets. En deze schippers hebben echte waarden... In de autosport is het hetzelfde, vooral als het op hoog niveau wordt beoefend met passie als gemene deler. Voor ons, organisatoren van het WEC en ELMS, moesten we in de voetsporen treden van de grote kampioenen die we geacht worden te steunen en te dienen, en daarom een ​​vergelijkbare gemoedstoestand hebben: onberispelijk.

Het volledige interview vind je in het magazine AUTOhebdo nr. 2292.