Klassieker: Aston Martin DBR1

Tien jaar en elf edities, zo lang duurde het voordat David Brown zijn droom waarmaakte: leiding geven Aston Martin in de kring van Le Mans-winnaars. De firma Feltham, officieel opgericht in 1922, begon in 1928 in Sarthe en behaalde daar enkele ereplaatsen, evenals klasse- en indexoverwinningen. In 1947 kocht David Brown, een industrieel gespecialiseerd in landbouwmachines, Aston Martin en Lagonda, waardoor hij toegang kreeg tot een 6-cilindermotor die als basis zou dienen voor zijn toekomstige racewagens.

In 1948 debuteerde het prototype van de DB1 op overwinning tijdens de 24 uur van Spa en het jaar daarop begeleidde de DB2 de heropleving van de 24 uur van Le Mans, voordat hij plaats maakte voor de DB3 en vervolgens de DB3 S. Vijfde in 1950 met een overwinning op de Performance Index, derde in 3, tweede in 1951 en 2, maakte Aston Martin vooruitgang in de hiërarchie, maar bleef beperkt ondanks de Ferrari krachtigere en beter geprofileerde Jaguars. De door Ted Cutting ontworpen DBR1956, die in 1 verscheen, betekende een duidelijke verbetering in het rijgedrag dankzij het buizenchassis, maar een te kwetsbare versnellingsbak verhinderde dat hij succes boekte op Le Mans.

De vintage uit 1959 belooft het jaar van de laatste kans te worden, vooral sinds het merk begon F1. Kant UithoudingsvermogenLe Mans is het enige verklaarde doel van het seizoen, maar onder sterke druk van de Sebring-organisatoren komen John Wyer (algemeen directeur) en Reg Parnell (sportdirecteur) overeen om een ​​auto naar Florida te sturen. De DBR1, toevertrouwd aan de Texaan Carroll Shelby en de Brit Roy Salvadori, leidde de eerste ronden voordat hij toegaf aan de Ferrari's, maar stopte na 32 ronden, ten prooi aan de koppeling en een kapotte versnellingspook. Niets om optimistisch over te zijn voor Le Mans!

Voor het eerst heeft de ACO in april een voorbereidende testdag gepland en dit zal cruciaal blijken voor de rest van de evenementen. Bij afwezigheid van stercoureur Stirling Moss werd Aston Martin zwaar vernederd, waarbij Jack Fairman 17 seconden moest incasseren op de Ferrari TR7 van Phil Hill. Deze verschrikkelijke kloof had het effect van een elektrische schok voor de mannen van John Wyer, die in de resterende anderhalve maand begonnen met het verbeteren van de DBR59.

Dubbel als bonus
Intussen overtuigde Stirling Moss zijn team ervan om hem de muilezel toe te vertrouwen voor de 1000 km van de Nürburgring, een circuit dat perfect geschikt is voor de wegkwaliteiten van de DBR1. Gesteund door Fairman vloog de Brit door de procedure voordat zijn teamgenoot een fout maakte en tijd verspilde om zijn paard weer op de baan te krijgen. Enigszins geïrriteerd door deze episode, verspilde Moss geen tijd om weer achter het stuur te kruipen, stapte weer op de Ferrari's en behaalde een historische overwinning die beslissend zou blijken. Maar bij Aston Martin denken we nog niet aan het kampioenschap.

Met Le Mans in gedachten hebben we veel aan de aerodynamica gewerkt. Voorspatborden die de wielen meer bedekken, plastic passagiersstoelbekleding, achterste deel van de carrosserie meer in lijn met de hoogte van de voorruit, verwijderbare flenzen op de achterwielen: het werk in de windtunnel heeft zijn vruchten afgeworpen en waardevolle kilometers/uur bespaard de Hunaudières. Ook hebben we de 6-liter 3.0-cilinder lijnmotor verbeterd, verkrijgbaar in twee versies. Op nr. 4 wordt Moss-Fairman aangedreven door een viertrapsblok, krachtiger (4 pk) maar minder betrouwbaar dan de zeven trappen (255 pk) die zijn toegewezen aan nr. 7 van Shelby-Salvadori en nr. 240 van Trintignant-Frère.

Als deze twee teams een strikt schema moeten volgen, kan Moss-Fairman tevreden zijn met het respecteren van het maximale toerental, waarbij de strategie van Parnell is om Moss naar het spel te sturen in het midden van de drie Ferrari Testa Rossa's, die als grote favorieten beginnen. Die van Dan Gurney is met 4'03''3 ook de snelste tijdens de test, vergeleken met 4'10''8 voor Moss. Anekdotische tijden, aangezien de startgrid nog steeds is samengesteld op basis van motorgroottes. Moss nam zijn rol als haas ter harte en ontsnapte aan de kop van de race, voordat hij in de 17e ronde werd ingehaald door de Ferrari van Jean Behra, die bij de start stopte.

Vanaf het vierde uur kreeg de Ferrari van Allison-Da Silva Ramos te maken met een versnellingsbakstoring (bij Ferrari is het altijd de versnellingsbak die kapot gaat, nooit de motor!). Drie uur later werd Moss-Fairman uitgeschakeld door een kapotte klep, nadat hij zijn rol had vervuld. Behra-Gurney ging voorop tot het zesde uur, voordat ze 's nachts door hun monteurs werden verraden. Ferrari kan alleen maar rekenen op Gendebien-Hill, ingeklemd tussen de twee overgebleven Astons. De Reds herwonnen de leiding in het 4e uur, toen Salvadori voortijdig stopte met een sterke trilling.

Le tableau de marche n’étant pas respecté, l’autoritaire Parnell renvoie son pilote en piste, mais celui-ci doit à nouveau rentrer : le pneu arrière-gauche Avon est à la toile ! Plus puissante, la Ferrari se révèle intouchable à la régulière mais, peu avant midi, celle-ci commence à souffrir de la chaleur. Une culasse poreuse est en cause et, à la 20e heure, la voiture de tête se retire. Grâce à une préparation et une stratégie parfaites, Aston Martin file non seulement vers la victoire tant désirée, mais vers un doublé, Shelby-Salvadori précédant de 10 km, Trintignant-Frère qui ont respecté les consignes. La course n’a toutefois rien eu d’une promenade de santé pour les vainqueurs : victime de coliques, Shelby n’a avalé que du Coca-Cola pendant l’épreuve, tandis que Salvadori a les pieds brûlés par la proximité de l’échappement. Qu’importent ces désagréments, puisque cette victoire est une consécration pour ces deux pilotes, pour David Brown et John Wyer, qui fera par la suite les beaux jours de Ford, Mirage et Porsche.

Heet vooraan!
Deze dubbel en de opeenvolgende mislukkingen van Ferrari zorgen ervoor dat het Italiaanse merk in het kampioenschap slechts twee punten voorsprong heeft op Aston Martin en drie punten op Porsche, winnaar van de Targa Florio. De titel wordt daarom beslist tijdens de Tourist Trophy, die op 5 september in Goodwood wordt betwist. Op een daarvoor gunstig terrein kan Aston Martin deze totaal onverwachte kans aan het begin van het seizoen niet missen. Er staan ​​drie DBR1's opgesteld, met Moss en Salvadori samen in de leidende auto. Zoals gehoopt nam dit duo de leiding, maar tijdens het tanken stroomde er benzine op de oververhitte uitlaten en vloog de auto in brand.

Ondanks het snelle ingrijpen van de brandweer raakte Salvadori licht verbrand, de auto was onbruikbaar en het vuur verspreidde zich zelfs naar de houten tribunes. Voor grote problemen komen geweldige remedies: terwijl kaper Graham Whitehead zich terugtrok om zijn positie intact te laten voor het fabrieksteam, plaatste Parnell Moss in de auto van Shelby-Fairman en vervolgens op de tweede plaats achter Bonnier's Porsche RSK -Von Trips.

Net als op de Nürburgring begint de beste coureur van het moment aan een comeback waarvan hij het geheim heeft en uiteindelijk overwint hij de kleine Porsche. Aan de kant van Scuderia stuurde Romolo Tavoni Tony Brooks de strijd in met de auto van Gendebien-Hill-Allison, maar de Ferrari faalde 2'' achter Von Trips, de 4e plaats ging naar Trintignant-Frère. De overwinning en de titel gingen dus naar Aston Martin, wat de bittere mislukking in de F1 compenseerde. Het is ook de eerste wereldtitel voor een Britse fabrikant, aangezien Vanwall pas vorig jaar in de F1 recht had op een Constructors' Cup.

Een paar weken later kondigde David Brown het einde aan van het DBR1-programma, dat bleef schitteren in de handen van privéteams. Zo eindigde Roy Salvadori in 1960 als derde op Le Mans in de Border Reivers-race naast de jonge Jim Clark. Sindsdien heeft Aston Martin ups en downs meegemaakt in de Endurance (waaronder een Le Mans Series-titel in 3 met Lola en verschillende categorieoverwinningen), maar zonder ooit een glorie te herwinnen die vergelijkbaar is met die van 2009. Dit wordt de missie van de Valkyrie.