Imola, Zolder, Nürburgring: deze circuits waar de Wereldkampioenschappen wielrennen plaatsvonden

Nürburgring (Duitsland)
De Groene Hel is een belangrijke locatie in de geschiedenis van de Wereldkampioenschappen wielrennen. De Nordschleife en zijn heuvelachtige circuit van 22,810 km waren driemaal het speelterrein van de renners.

In 1927 was het de eerste editie die openstond voor professionele wielrenners. Volgens'Internationale Wielerunie (UCI) waren er tot dan toe niet genoeg profs om een ​​wereldkampioenschap te kunnen organiseren. Het parcours is verschrikkelijk: over 182,48 km zien slechts 18 van de 55 deelnemers de finish! Aan het einde van een eindeloze inspanning van 6u37'29'' hief de Italiaan Alfredo Binda zijn armen, 7'16'' later gevolgd door zijn landgenoot Constante Girardengo.

Om je als man te classificeren, kreeg Alfredo Binda de bijnaam “De Mona Lisa” vanwege zijn elegante trapstijl. Bijna een eeuw later is Alfredo Binda mederecordhouder van wereldtitels (3), samen met Rik Van Steenbergen, Eddy Merckx, Oscar Freire en Peter Sagan.

De editie uit 1966 resoneert als een wond in de ziel van de Franse fans. Jacques Anquetil en Raymond Poulidor zijn al jaren rivalen in de Tour de France en delen voor één keer dezelfde driekleurentrui. Het nationale belang zou in theorie moeten prevaleren boven de egooorlog, maar wanneer de Duitser Rudi Altig een aanval lanceert, gaat ‘Maître Jacques’ hem niet achterna. Het is beter dat Altig wint dan “Poupou”! De Fransen eindigen als tweede en derde.

De Nürburgring presenteert zich voor de derde keer onder de wielen van de renners in 1978. Gerrie Knetemann (Nederland) ziet de iriserende trui aan het einde van een verschrikkelijke wedstrijd: 7u32'04'' inspanning! De jonge Bernard Hinault eindigde net buiten het podium.

Monthléry en Reims (Frankrijk)
Frankrijk, een belangrijk wielerland, gebruikte vanaf het begin van de 1933e eeuw twee grote circuits om twee edities van de Wereldkampioenschappen te organiseren. In 20 werd gekozen voor Monthléry, met 250 ronden op het circuit, oftewel XNUMX kilometer. De Fransman Georges Speicher start alleen in de eerste ronde, en zal voortdurend voorop blijven lopen. De kersverse winnaar van de Tour de France eindigt de wedstrijd alleen aan de leiding en komt als eerste over de finish. Dit is de eerste wereldtitel die een Fransman op dit evenement wint. Voor alle duidelijkheid: de inwoner van Ile-de-France werd niet geselecteerd door het Franse team! Paul Choque, ziek, zal toestaan ​​dat hij op het laatste moment wordt gekozen.

In 1948 zorgde het veel vlottere parcours van Reims-Gueux voor een verstikkende gebeurtenis. De oven (40 graden gemeten) zorgt ervoor dat het grootste deel van het peloton opgeeft. Aan het einde van de 273 km staan ​​nog maar zeven dappere mensen, waarvan de eerste Theo Middelkamp (Nederland). Reims keerde in 1958 terug naar het programma met het succes van Ercole Baldini (Italië).

Zandvoort (Nederland)
Ook “Le Lévrier des Landes” voelt zich thuis aan de Noordzee! André Darrigade bouwde zijn reputatie op door overwinningen aan het einde van de sprints in de Tour de France aan elkaar te rijgen, maar eendaagse koersen schrikken hem niet af. De blonde Fransman wil het bewijzen door 222 km van de finish te ontsnappen. De man uit het zuidwesten zal korte metten maken met zijn ontsnapte kameraden aan het einde van een eindsprint die in de tegenovergestelde richting van het rechte stuk van de pits wordt getrokken.

Montjuich (Spanje)
Op de heuvel met uitzicht op Barcelona werd in 1973 één van de meest legendarische wereldkampioenschappen wielrennen gehouden. De race wordt deels verreden op het stadscircuit van de Spaanse Grand Prix (in 1969, 71, 73 en 75) en is spectaculair.

Een ontsnapping met daarin alle grote namen van het moment valt op. Aan het einde van de Franco-periode hebben de Spanjaarden alleen oog voor de nationale held Luis Ocana. De uitgaande winnaar van de Tour de France is de favoriet, vooral omdat zijn klimkwaliteiten tot uiting komen in de slotklim van het Catalaanse circuit.

Hij moet echter op zijn stokpaardje letten, degene die hij dapper uitdaagde tijdens de Tour de France van 1971: Eddy Merckx. De ‘Kannibal’ kan rekenen op zijn teamgenoot, de sprinter Freddy Martens, om de aanvallen van de eenzame Ocana te beteugelen. Maar dit trio had ook naar de vierde man, de Italiaan Felice Gimondi, moeten kijken!

Gimondi werd vóór de komst van Eddy Merckx gepresenteerd als een toekomstige grootheid en zorgde zittend op het zadel voor een krachtige sprint. Hij duwt Maertens een paar meter van de lijn opzij en wint met niets! Ocana completeert het podium voor Merckx. In 1984 keren de Wereldkampioenschappen terug naar Barcelona en de winnaar wordt… een Belg (Claude Criquielion), vóór een Italiaan (Claudio Corti). De wraak was gekomen!

Zolder (België)
Het Belgische circuit is te eenvoudig om selectie onder het peloton te veroorzaken tijdens de editie van 2002. Het Italiaanse team, dat al 10 jaar geen kroning heeft en de titel van Gianni Bugno in het Spaanse Benidorm, sluit het evenement af voor hun vlaggenschip sprinter, Mario Cipollini. “Super Mario” gaat van start in de laatste race, die wordt betwist in een vals vlak stijgend op het rechte stuk van start en finish.

Uitgerust met een enorme versnelling van 51-11, ligt “Cipo” voor op Robbie McEwen (Australië) en Erik Zabel (Duitsland). Zolder was in 1969 al gastheer van het WK, waar de Nederlander Harm Ottenbros won. Sindsdien is Zolder tussen Kerstmis en Nieuwjaarsdag gastheer van een ronde van de Wereldbeker Cyclocross.

Imola (Italië)
Het meesterwerk van Julian Alaphilippe vond plaats op het Enzo e Dino-circuit Ferrari van Immole op 27 september 2020. Maar niets heeft de transtrack voorbestemdalpine om het theater van de Franse overwinning te zijn! De Wereldkampioenschappen van 2020 zouden inderdaad plaatsvinden in Zwitserland, in Aigle en Martigny. Maar dit was te wijten aan Covid-19, die de Zwitserse Bondsraad dwong zich slechts een maand voor de deadline terug te trekken uit het evenement.

De Internationale Wielerunie (UCI) ging al snel op zoek naar een back-upoplossing; drie weken voor de race koos ze voor Imola. Motorracecircuits maken het gemakkelijk en snel om evenementen zoals de Wereldkampioenschappen te organiseren. Dit soort sportinfrastructuur biedt aanzienlijke voordelen: de tribunes bieden plaats aan toeschouwers (in 2020 is dit niet het geval vanwege gesloten deuren), de paddocks worden bestormd door nationale teambussen, de perskamer ontvangt journalisten van over de hele wereld en Normaal gesproken is een circuit nooit ver van een luchthaven verwijderd, wat praktisch is om de wereld met elkaar te verbinden.

In 1968 trilde Imola onder het gejuich van de fans, aangewakkerd door de triomf van hun held Vittorio Adorni. In 2020 weerklinkt er geen enthousiasme op het Italiaanse circuit, maar eerder de vreugdekreet van Julian Alaphilippe aan het einde van een aanval van 20 km die de Fransen deed dromen:

En ook:
Bremgarten in 1936, Klingenring in 1954, Sachsenring in 1960 en Leicester in 1970

LEES OOK > Officieel: F1 2023-kalender onthuld