Franck Lagorce: “We riskeren allemaal ons leven en we hebben niets gevraagd”

Hoe gaat het met jou en hoe beleef jij dit bijzondere moment?

Ik heb het geluk dat ik een beetje weg ben van een grote stad, ik ben samen met mijn vrouw en mijn 7-jarige zoon, we leven sinds 3 maart vredig. We bewegen niet, we gaan één keer per week winkelen, gemaskerd en handschoenen aan. We hebben het zelf georganiseerd: mijn vrouw verzorgt de lessen met hulp van docenten per telefoon of internet; Ik doe sporteducatie. Ik zit al anderhalve maand opgesloten met mijn zoon, ik heb een ander kind ontdekt! En ik ben er erg blij mee. Ik heb ook twee oudere dochters die bij hun moeder zijn en die ik al een hele tijd niet meer heb gezien.

Hoe kijk jij naar wat er op dit moment gebeurt?

Ik doe niet aan politiek... Als ik had geweten hoe ik het goed moest doen, had ik een geweldige carrière gehad F1. Ik heb altijd gezegd wat ik denk, en soms is dat lastig. Op maatschappelijk vlak denk ik dat het een utopie is om kinderen op 11 mei weer naar school te sturen. Als we dit doen, betekent het dat alles wat we tot nu toe hebben gedaan niets betekent. Door kinderen vóór september weer naar school te laten gaan, blazen we het virus nieuw leven in.

Want wie gaat ze leiden, zoeken? De ouderen, de grootouders, want de ouders gaan weer aan het werk. Het lijkt niet logisch om een ​​risicopopulatie te vergelijken met een populatie die de meeste kans heeft het virus bij zich te dragen. We hebben allemaal ons best gedaan om de opsluiting te respecteren, wat mij het beste lijkt. En het zou zijn om dat te bereiken!

Hoe gaat het met jou op professioneel vlak?

Ik heb een evenementenbedrijf, dus ik ben een van de eersten die getroffen wordt door wat er gebeurt. Staatssteun zal ons in staat stellen de drempel te overwinnen en na deze pandemie weer op het goede spoor te komen. Wanneer ? Dat is de hele vraag. Maar we zullen het momentum herwinnen, we zullen terugveren. Als je piloot bent, heb je nooit het idee om op te geven. Als het opnieuw begint, zal het heel sterk beginnen. Ik denk dat er een golf zal komen. Net als bij de Bevrijding zal er een verlangen zijn om veel dingen te doen.

Maar dat gezegd hebbende, er zal enige schade zijn. Om staatssteun te krijgen, kunt u niet weggaan als u tegelijkertijd een ander failliet bedrijf heeft. Je kunt niet leven met een tekort en om hulp vragen om in je eigen behoeften te voorzien. Dit is ook de reden waarom ik me zorgen maak over een beslissing die de situatie te snel zou deblokkeren. Wat kan er gebeuren als we ons haasten? We gaan de winkels sluiten en gaan weer opgesloten. Want het zal weer beginnen zolang we geen vaccin hebben.

Er wordt een testbeleid voorgesteld om geleidelijk uit de lockdown te komen en de economische activiteit te hervatten...

Ja, maar zullen we genoeg hebben? We hebben al niet genoeg maskers, het vertrouwen is uitgehold, dus hoe gaan we mensen naar buiten brengen? We zijn met 66 miljoen mensen, we kunnen momenteel geen 20 tests per dag doen, dat is de realiteit. Je brengt een land niet op de knieën zonder alle middelen in te zetten om het terug te brengen. In Duitsland hebben ze de maskers gehad, ze hebben de tests, zo wordt verwacht. Totdat we een tegengif hebben, mensen terugsturen... om beleefd te zijn, het is niet goed.

Je bent zeer kritisch...

Ik had graag gezien dat we hadden gezegd: we zullen duidelijk tegen u zijn. We hebben al jaren weinig aandacht voor ons ziekenhuispersoneel, er zijn medische woestijnen omdat er steeds minder veldverpleegkundigen en artsen zijn. We hadden een probleem met het leveren van maskers voor risicopopulaties. En tot slot: stuur de kinderen niet vóór september naar school, want we hebben een echt probleem.

Als we zeggen dat 80% van de mensen niets riskeert, betekent dat dat er 20% potentieel in gevaar is. Moeten ze gedood worden? Het is een concept. Dit is niet van mij. Als ze de scholen heropenen, zijn het moordenaars, ik ben niet bang om het te zeggen. We mogen nu niet in gevaar brengen wat zojuist is gedaan. Als staatsburger voel ik me Frans, maar als ik zie dat sommige mensen om 20 uur de verpleegsters applaudisseren en vervolgens gaan joggen, vergaderen… Dat is niet mijn manier om de dingen te zien, nee.

Wat betreft ons “kleine” gebied van de autosport, hoe zal het opnieuw beginnen?

Op economisch vlak is dit catastrofaal. Ik kan er gemakkelijk over praten omdat we uiteraard klanten hebben die partners zijn op verschillende niveaus in de autosport. Als je sponsort, moet je geld verdienen. En u steekt een klein deel van dit bedrag terug in sponsoring. Dit zullen de eerste begrotingen zijn die getroffen worden. Zal een zaakvoerder die zijn doelstellingen niet bereikt, zijn autosportseizoen als “vrije tijd” financieren? Ik ken er velen die in deze situatie zitten.

Het zou beter zijn om volgend jaar helemaal opnieuw te beginnen. En degenen die denken dat we opnieuw op dezelfde basis zullen beginnen, hebben het mis. Voor mij zal 2020 een blanco jaar zijn in veel sectoren van de economische activiteit, en niet alleen in onze sport. Ik vind het bijvoorbeeld niet coherent dat we het hebben over het organiseren van de Tour de France in september terwijl de Mondial de l'Auto niet doorgaat. In september is het weer schooltijd. We zullen niet meer slapen omdat er zoveel dingen te doen zullen zijn als de dingen weer beginnen. Bij evenementen kunnen we geen tien dingen per dag doen, de kalender is niet uitbreidbaar.

Als de internationale serie moeite zal hebben om iedereen tegelijkertijd op een bepaalde plaats samen te brengen, kunnen we nog steeds de herstart van een Frans rallykampioenschap, circuits, verwachten wanneer Frankrijk vertrekt...

Er blijft het probleem van de begrotingen bestaan ​​dat ik eerder noemde. We zullen nu al concurrenten nodig hebben. Tussen degenen die niet over de begrotingen beschikken of die al hun tijd zullen moeten besteden aan hun activiteiten die volledig opnieuw zullen worden opgestart, zullen er misschien niet veel mensen meer overblijven. Ik plaats mezelf in de schoenen van een coureur die zou worden ingeschreven voor een Frans kampioenschap. Ik annuleer mijn seizoen 2020 om me te concentreren op het volgende, omdat het onmogelijk is om een ​​duidelijke visie of enige grip op de gebeurtenissen te hebben. En dan ga je voor de internationale kampioenschappen geen wereldtitel uitreiken in zes races, een nationale titel in drie… Dat zou nergens op slaan.

Deze reflectie moet momenteel de hersenen van F1-promotors bezielen, WRCVan WEC...

Als hoofd van een F1-team zou ik al alle middelen steken in de nieuwe reglementen voor 2021 (die zijn uitgesteld naar 2022. Noot van de redactie). Laten we ons op de toekomst concentreren, laten we anders denken. L'UithoudingsvermogenMet de Hypercar-voorschriften is het nog ingewikkelder en delicater. Wie volgt nu op dit budgetniveau? Aanvankelijk hadden ze het over 4-5 concurrenten, nu hebben ze er maar één. Wat de autofabrikanten betreft, over hen maak ik mij minder zorgen dan over mijzelf.

Ze verliezen geld, maar beschikken over reserves en de sterke punten die ze bezitten stellen hen in staat na te denken over het opbouwen van het post-pandemische tijdperk. Ik maak me niet zoveel zorgen over producten of sportprogramma's. Ze zijn hier al mee bezig. Ten slotte hebben ze aan de kant van de promotors duidelijk een probleem: gaan we bijvoorbeeld in september 300 toeschouwers op Le Mans kunnen samenbrengen, met de draconische gezondheidsmaatregelen die moeten worden genomen? Het is utopisch.

Maar we moeten een routekaart opstellen... Degenen die vandaag geen aankondigingen doen, kunnen worden beschuldigd van passiviteit!

De organisatoren, de initiatiefnemers hebben hun problemen, hun overtuigingen. Het is niet mijn prioriteit. Bij de FFSA zou ik graag willen dat iemand zich uitspreekt en zegt: in 2020 doen we niets. Bouw vandaag nog aan 2021 door anders te denken. Het is beter om het nu te zeggen dan in een hoek te worden gedwongen, als we geen keus meer hebben en beseffen dat we dit jaar niets meer kunnen doen. Tegenwoordig praten we over gezondheid, we praten niet over sportieve prestaties.

Zelfs als er geen Frans GT4-kampioenschap zou zijn, zelfs als dat er niet zou zijn Trofee Andros deze winter... Het belangrijkste is om geen vrienden, vrienden, mensen te verliezen. We moeten verder kijken dan onze kleine wereld van de autosport, tegenwoordig is het zelfs mijn laatste zorg. Wat ik wil weten is of mijn vrienden, mijn familie en mijn dierbaren in goede vorm zijn. We verliezen dierbaren, we moeten deze gevoelens niet vermengen en de essentie in gedachten houden: humanisme en gezondheid.

Ik voel me vandaag een humanist voordat ik een atleet werd. Wat er gebeurt is zielig. Iedereen denkt aan hun kampioenschap terwijl wij onze ouders redden. Autosport is secundair. Als piloot riskeert hij zijn leven, maar hij weet het. Soms betaalt hij er zelfs voor. Daar riskeren we allemaal ons leven en hebben we nergens om gevraagd. Vergelijk niet. Als we ons dit niet realiseren, is het op zijn best een vergissing.