In quarantaine met AUTOhebdo – Nieuws, verhaal, jij hebt het woord

Een droom

Ik kom heel hard aan op de chicane, ik spring op de rem, het pedaal is erg hard en geeft alle ruwheid van de baan terug. Ik ga door de chicane, links-rechts aan het stuur, ik voer snelheid op, de achterkant is instabiel, ik moet de acceleratie onder controle houden. Helaas is dit sinds het begin van het seizoen het zwakke punt van de auto; de achteras is behoorlijk eigenwijs.
Ik zou graag één willen worden met de machine, maar voorlopig wil het niet lukken, ik moet vechten met het stuur bij het uitkomen van de bocht.
Uiteindelijk slaagde ik erin de auto te stabiliseren, controleerde ik de acceleratie en geleidelijk merkte ik dat ik met mijn voet op de grond stond om aan het rechte stuk te beginnen. De acceleratie is intens, ik voel de stuwkracht door mijn hele lichaam, ik passeer voor de pitmuur, de bewegwijzering vertelt me ​​dat ik aan de leiding van de race sta. Michael is twee seconden verwijderd, ik kan hem in mijn spiegels zien. Door de trillingen lijkt het op een ronddraaiend insect, een klein dier met groene en blauwe reflecties, waarvan de trillingen een impressionistisch beeld schetsen in het kleine kader van de achteruitkijkspiegel.
Nu de auto op volle snelheid wordt gelanceerd, wordt de symfonie van de motor die op maximale snelheid wordt geduwd oorverdovend.
En ik voel daar, achter mijn rug, het onophoudelijke komen en gaan van de tien zuigers waaruit deze mechanische kathedraal bestaat. Ik hoor de woede van zijn majestueuze orgels resoneren door de cabine en door mijn hele lichaam.
Het asfalt gaat op volle snelheid voorbij, het spoor wordt een parallelle dimensie en rechtdoor is er een bocht die iets naar links afwijkt.
Een curve, om zo te zeggen, omdat de handel al jaren op volle toeren draait. Maar het is inderdaad een bocht, want rechtdoor is er een grijze muur, bedreigend.
Ik word gehypnotiseerd door deze muur als ik ineens besef dat de auto niet meer reageert op de impulsen die ik geef aan het stuur.
En deze muur wordt steeds bedreigender, ik zie hem mijn gezichtsveld vullen, naarmate hij mijn vizier nadert. Ik laat het stuur los en het enige wat ik zie is deze grijze muur.

De schok was verschrikkelijk, ik schrok, de auto stond stil maar alles leek om mij heen te draaien, ik had de indruk dat ik midden in een helse draaimolen stond. Ik hervat geleidelijk mijn ademhaling, ik beweeg mijn armen, mijn benen, uiteindelijk voltooit de omgeving zijn rotatie en bevriest, ik kom tot bezinning en zet het vizier van mijn helm omhoog. Op dat moment besloot ik mezelf los te rukken van het karkas van mijn auto.
Ik geef een signaal aan de commissarissen om hen te laten weten dat alles in orde is.
Ik zie deze muur, deze grijze muur die nu een enorm zwart litteken draagt, een onuitwisbaar teken van de impact.
Ik zet mijn helm af, inspecteer elke hoek ervan, en als ik het vizier laat zakken, ontdek ik een enorm zwart litteken. Een zwart van een toon die lijkt op die op deze muur. De vlek bedekt het glinsterende geel van mijn helm en een deel van de groene streep die hem siert. Door het beter te bekijken meen ik het karakteristieke reliëf van het rubber van de banden te herkennen. Een andere, donkerdere vlek lijkt erop te wijzen dat daar een ophangelement verloren is gegaan. Tien centimeter lager en de uitkomst zou ronduit tragisch zijn geweest.
Ik zie de lucht weerspiegeld in deze donkere en mysterieuze massa die gewoonlijk als mijn vizier dient, ik hef mijn hoofd op en ik zie deze prachtige blauwe lucht.

Dit is mijn derde pensionering in drie races dit seizoen. Dit zijn nog steeds kostbare punten die mij net zijn ontgaan, Michael verslaan in het kampioenschap belooft een steeds moeilijkere taak te worden.
Maar ik zie deze prachtige lucht en ik denk aan God.

Enkele jaren later…

Ik ga naar de vergaderruimte, het is niet langer een publiek geheim, maar vandaag is een belangrijke dag. Ik ga het einde van mijn carrière in de Formule XNUMX aankondigen.
Ik zit voor een horde journalisten, heb oortjes geïnstalleerd en ben omringd door tolken.
De conferentie begint, ik kondig aan dat ik aan het einde van dit seizoen met pensioen ga uit de Formule XNUMX. Het is een zwaar seizoen, er zijn nog drie Grands Prix te gaan en ik leid het kampioenschap met een hele korte voorsprong op Mika. Ik zou graag willen doen zoals Alain en met pensioen gaan met een wereldkampioenstitel, maar er is nog niets besloten. Ik heb Juan-Manuel Fangio immers al geëvenaard, en op de een of andere manier, uit respect voor deze buitengewone coureur, zou ik het daar heel goed kunnen laten. Het moet gezegd worden dat deze man bijna de helft van de Formule XNUMX Grand Prix waaraan hij heeft deelgenomen heeft gewonnen. Het aantal titels betekent niet veel in het licht van zulke ontmoedigende statistieken.
Dit is wat ik journalisten uitleg als ze mij de vraag stellen.
Natuurlijk zou ik deze titel heel graag willen winnen team wacht al twintig jaar.
Een journalist vraagt ​​mij wat mijn mooiste herinnering is aan de Formule XNUMX. Er waren de overwinningen, de titels natuurlijk, elk had zijn eigen smaak. Ook de nederlagen... Maar wat ik me zal herinneren zijn deze momenten van osmose met de auto, deze momenten waarop ik de indruk had dat de auto een verlengstuk van mijn eigen lichaam was, als een hersenschim, een fantastisch wezen wiens enige zoektocht het voortdurende zoektocht naar snelheid. Of die momenten buiten de tijd waarop ik, verdoofd, de macht had om voor onbepaalde tijd de grenzen van mijn machine te verleggen, waarbij elke slag van het stuur veranderde in een meedogenloos gevecht tegen al die fragiele kleine seconden die de hand van de stopwatch vormt. .

Een enorme chaos rukt mij uit mijn slaap. Ik weet niet meer waar ik ben, een paar seconden ben ik verdwaald, zonder enig houvast. Net als ik op het punt sta een einde te maken aan de marteling van het afgaan van mijn wekker, licht alles op, staat de klok zeven uur, begint een nieuwe week en moet ik me klaarmaken voor de les. Ik ga de trap af naar de keuken, mijn ouders zijn al wakker en de radio, aangezet, zorgt voor een knetterend achtergrondgeluid.
Terwijl ik langzaam uit mijn slaap ontwaak, wordt mijn aandacht steeds meer gericht op het sputterende geluid van de radio. Dit gaat in een lus rond het drama van de dag ervoor. Terwijl deze gebeurtenissen, ook al had ik ze live op televisie gezien, mij abstract leken, besefte ik het nu. Ik zal nooit meer het ongelooflijke ballet zien, de precieze choreografie van de trajecten die Ayrton heeft gevolgd.